Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε"...
Σήμερα το πρωί πέρασα πολύ χρόνο μαζί σου και η σκέψη μου τριγυρνάει ακόμα σε σένα. Μην βιαστείς να το "πάρεις πάνω σου"...
Ξύπνησα από νωρίς, πήρα το πρωινούλι μου και με περίσσια καλή διάθεση ξεκίνησα για να σε επισκεφθώ. Έκανα μέχρι και προετοιμασία προσπαθώντας να αποφύγω κάθε εκνευρισμό και ταλαιπωρία, κρατώντας μαζί μου ότι χαρτί πίστευα με το μικρό τόσα δα μυαλό μου πως μπορεί να μου ζητήσεις. Έφτασα λοιπόν στην ΣΔΟΕ, αυτοβούλως έβγαλα και φωτοτυπία όλα μου τα έγγραφα για να μην με "τρέχεις" αργότερα. Στήθηκα στην ουρά με πολύ υπομονή αλλά και ανυπομονησία το ομολογώ... Εξάλλου με περίμενε και το "ΙΚΑ" μετά από σένα...
Στα μισά της ουράς αφού κόσμος έφευγε και κόσμος ερχόταν, αντιλαμβάνομαι καλέ μου υπάλληλε πως κάποιος άλλος κύριος, που ήθελε το ίδιο πράγμα με μένα όταν έφτασε η σειρά του, του έδωσες μια φόρμα να συμπληρώσει. Κουτέ Δημόσιε Υπάλληλε, πήγες να μου τη σκάσεις όμως εγώ σε κατάλαβα και με αστείρευτη ευγένεια περνάω μπροστά και σου ζητάω το ίδιο χαρτί που έδωσες στον προηγούμενο κύριο. Δεν μπορώ να πω πως χάρηκες. Το ύφος σου έσταζε ξινίλα και ο τρόπος σου δεν ήταν καθόλου ευγενικός. Και αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ με την ευγένειά μου; Μήπως μόλις δείτε άνθρωπο ήρεμο συλλογίζεστε μέσα σας "Αυτός θα την πληρώσει για όλους τους προηγούμενους;". Αναρωτήσου τι θα γίνει αν βγάλω εγώ σε σένα τα νεύρα που μου δημιουργείς... Δεν θες πίστεψέ με φίλε "Δημόσιε Υπάλληλε" γι' αυτό χαλάρωσε σε παρακαλώ.
Βρίσκω στυλό από έναν "συνάδελφο στην ουρά" και συμπληρώνω προσπαθώντας να προλάβω να μην φτάσει η σειρά μου... NAI!!! Τα κατάφερα... Και ο διάολος το κάνει και τώρα που ήρθε η σειρά μου από τα τρία παράθυρα που εξυπηρετούν "έπεσε" η τύχη μου πάλι σε σένα. Και φτάνω πάλι μπροστά σου με το υπέροχο χαμόγελό μου και συ μου λες σαν να θέλεις να με βγάλεις από τα ρούχα μου: "Αααα δεν μπορώ να εξυπηρετήσω άλλο θα πάω τουαλέτα". Εντάξει δεν θα παραφέρω σε καλεί η φύση και το σέβομαι. Περιμένω πάλι στην ουρά αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" μέχρι κάποιος από σας να είναι ελεύθερος....
Ήρθε η σειρά μου, χαμογελώ και πάλι με δυσκολία και δίνω στην υπάλληλο τη φόρμα που η άλλη υπάλληλος μου είχε δώσει. Και η απάντηση που πήρα ήταν γκολ στις καθυστερήσεις από τη σέντρα με τρεις τετραμοφύλακες στο τέρμα... "Πρέπει να το βγάλετε φωτοτυπία κυρία μου"... Εδώ ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει από τις πατούσες στα πόδια και το μάτι μου να πέφτει στα φωτοτυπικά πίσω και δίπλα σου και μου ερχόταν υστερία... Ο εφιάλτης της φωτοτυπίας καραδοκούσε όσο και αν είχα προετοιμαστεί... Δεν είπα να μην βγάλω το ρημαδοαντίγραφο απλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν για σένα αγαπητέ υπάλληλε να μου το πεις αυτό εξαρχής και να μην κάθομαι τόση ώρα στην ουρά... Ήθελες να ψηλώσω και άλλο φαντάζομαι. Την πάτησα... Γυρίζοντας πίσω, βρίσκω μια υπέροχη ουρά...
Σ' ευχαριστώ γλυκέ "Δημόσιε Υπάλληλε" της εφορίας για την εξυπηρέτηση σου...
Βγαίνω να πάρω το αμαξάκι μου που έχω παρκάρει 2-3 χιλιόμετρα μακρυά φυσικά (βέβαια κάποιοι παρκάρουν στις αναπηρικές θέσεις και μπροστά στις ράμπες σαν κύριοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία...). Ξεκινώ μετά από περίπου μια ώρα που έφαγα για μια βεβαίωση στην εφορία να αντιμετωπίσω το "ΙΚΑ".
Φτάνω και ανεβαίνω στον 3ο όροφο.... Αρκετούτσικος κόσμος. Τολμώ να πατήσω το κουμπί για να πάρω "νούμερο"... 233! Τολμώ για δεύτερη φορά να σηκώσω το βλέμμα στον πίνακα να δω το νούμερο που εξυπηρετείτε τώρα... 115...Και η ώρα είναι 10.46π.μ! Ουφ! Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε", αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω σήμερα. Έχω πεισμώσει. Θα κάτσω να περιμένω...
Περιμένω περιμένω... Ένας κύριος αποφασίζει να φύγει και μου δίνει το νούμερό του. 228!!! Πέντε ολόκληρα νούμερα μπροστά. Και περιμένω, ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων, παππούληδες που είναι εδώ από τις 7.30 και ακόμα περιμένουν... Ομολογώ σκεφτόμουν 368.000 φορές το λεπτό να σηκωθώ να φύγω όμως ευελπιστούσα σε σένα καλέ μου "Δημόσιε Υπάλληλε" πως θα έβαζες τα δυνατά σου, θα ανέβαζες ταχύτητα και θα τα καταφέρναμε μέχρι τις 13.30μ.μ αφού έβλεπες όλη αυτή την κοσμοσυρροή.
Και η ώρα πέρασε χωρίς να ιδρώνει το αυτάκι σου! 11.45 πήγε και ήμασταν στο 138 νούμερο. 5λεπτά μετά ήρθε το τέλος... Όχι του κόσμου ευτυχώς. Της δουλειάς σου για σήμερα κουρασμένε "Δημόσιε Υπάλληλε" μου. Μια κυρία χωρίς ίχνος ντροπής μας πέταξε τη "βόμβα" πως σήμερα η εξυπηρέτηση του κοινού σταματάει στις 12.00!!! Και τι καθόμαστε εδώ αγαπημένη άκαρδη κυρία μου εμείς με το 228 νούμερο να σας κάνουμε παρέα;;; Αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" του ΙΚΑ δεν είχα την τύχη να σε συναναστραφώ σήμερα. Ίσως αύριο που θα πρέπει να έρθω εκεί πριν εσύ καν ξεκινήσεις από το σπίτι σου για να πιάσω σειρά, να τα καταφέρω.
Μια απορία εργαζόμενε "Δημόσιε Υπάλληλε". Έχεις καταλάβει ποια είναι η δουλειά σου; Νομίζω ότι έχεις μπερδευτεί λιγάκι γι' αυτό θα στα υπενθυμίσω εγώ με την "καλημέρα" μου, το πλατύ χαμόγελο και την ευγένεια μου που τις περισσότερες φορές δεν σου αξίζει.
Δουλειά σου είναι να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς να με εξυπηρετήσεις, να είσαι καθοδηγητικός, γιατί μην ξεχνάς πως για να είσαι στη θέση που είσαι υποτίθεται πως ξέρεις περισσότερα από μένα και να μου μιλάς ευγενικά όπως σου μιλάω εγώ. Αν αυτά τα βασικά σου φαίνονται πολλά και σου πέφτουν βαριά θα σου πω κάτι αλλά μην παρεξηγηθείς. Νομίζω δεν έχεις καμίααααααααα μα καμία απολύτως θέση εκεί που είσαι. Αν νομίζεις πως δουλειά σου είναι να βγάζεις τα προβλήματα σου και τα νεύρα σου σε μένα, να μου χαλάς τη μέρα, να με τρέχεις και να με βγάζεις εκτός εαυτού, τότε έχεις λιγουλάκι μπερδευτεί γιατί τότε πρέπει να δηλώσεις υποψηφιότητα για τη Βουλή! Όλοι οι όμοιοί σου και ακόμα χειρότεροι βρίσκονται εκεί στο μέγαρο του "Δημόσιου Υπάλληλου".
Ευχαριστώ που με άκουσες αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε", θα σε αντιμετωπίσω πάλι το πρωί...
Καληνύχτα, MariaR
Σήμερα το πρωί πέρασα πολύ χρόνο μαζί σου και η σκέψη μου τριγυρνάει ακόμα σε σένα. Μην βιαστείς να το "πάρεις πάνω σου"...
Ξύπνησα από νωρίς, πήρα το πρωινούλι μου και με περίσσια καλή διάθεση ξεκίνησα για να σε επισκεφθώ. Έκανα μέχρι και προετοιμασία προσπαθώντας να αποφύγω κάθε εκνευρισμό και ταλαιπωρία, κρατώντας μαζί μου ότι χαρτί πίστευα με το μικρό τόσα δα μυαλό μου πως μπορεί να μου ζητήσεις. Έφτασα λοιπόν στην ΣΔΟΕ, αυτοβούλως έβγαλα και φωτοτυπία όλα μου τα έγγραφα για να μην με "τρέχεις" αργότερα. Στήθηκα στην ουρά με πολύ υπομονή αλλά και ανυπομονησία το ομολογώ... Εξάλλου με περίμενε και το "ΙΚΑ" μετά από σένα...
Στα μισά της ουράς αφού κόσμος έφευγε και κόσμος ερχόταν, αντιλαμβάνομαι καλέ μου υπάλληλε πως κάποιος άλλος κύριος, που ήθελε το ίδιο πράγμα με μένα όταν έφτασε η σειρά του, του έδωσες μια φόρμα να συμπληρώσει. Κουτέ Δημόσιε Υπάλληλε, πήγες να μου τη σκάσεις όμως εγώ σε κατάλαβα και με αστείρευτη ευγένεια περνάω μπροστά και σου ζητάω το ίδιο χαρτί που έδωσες στον προηγούμενο κύριο. Δεν μπορώ να πω πως χάρηκες. Το ύφος σου έσταζε ξινίλα και ο τρόπος σου δεν ήταν καθόλου ευγενικός. Και αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ με την ευγένειά μου; Μήπως μόλις δείτε άνθρωπο ήρεμο συλλογίζεστε μέσα σας "Αυτός θα την πληρώσει για όλους τους προηγούμενους;". Αναρωτήσου τι θα γίνει αν βγάλω εγώ σε σένα τα νεύρα που μου δημιουργείς... Δεν θες πίστεψέ με φίλε "Δημόσιε Υπάλληλε" γι' αυτό χαλάρωσε σε παρακαλώ.
Βρίσκω στυλό από έναν "συνάδελφο στην ουρά" και συμπληρώνω προσπαθώντας να προλάβω να μην φτάσει η σειρά μου... NAI!!! Τα κατάφερα... Και ο διάολος το κάνει και τώρα που ήρθε η σειρά μου από τα τρία παράθυρα που εξυπηρετούν "έπεσε" η τύχη μου πάλι σε σένα. Και φτάνω πάλι μπροστά σου με το υπέροχο χαμόγελό μου και συ μου λες σαν να θέλεις να με βγάλεις από τα ρούχα μου: "Αααα δεν μπορώ να εξυπηρετήσω άλλο θα πάω τουαλέτα". Εντάξει δεν θα παραφέρω σε καλεί η φύση και το σέβομαι. Περιμένω πάλι στην ουρά αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" μέχρι κάποιος από σας να είναι ελεύθερος....
Ήρθε η σειρά μου, χαμογελώ και πάλι με δυσκολία και δίνω στην υπάλληλο τη φόρμα που η άλλη υπάλληλος μου είχε δώσει. Και η απάντηση που πήρα ήταν γκολ στις καθυστερήσεις από τη σέντρα με τρεις τετραμοφύλακες στο τέρμα... "Πρέπει να το βγάλετε φωτοτυπία κυρία μου"... Εδώ ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει από τις πατούσες στα πόδια και το μάτι μου να πέφτει στα φωτοτυπικά πίσω και δίπλα σου και μου ερχόταν υστερία... Ο εφιάλτης της φωτοτυπίας καραδοκούσε όσο και αν είχα προετοιμαστεί... Δεν είπα να μην βγάλω το ρημαδοαντίγραφο απλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν για σένα αγαπητέ υπάλληλε να μου το πεις αυτό εξαρχής και να μην κάθομαι τόση ώρα στην ουρά... Ήθελες να ψηλώσω και άλλο φαντάζομαι. Την πάτησα... Γυρίζοντας πίσω, βρίσκω μια υπέροχη ουρά...
Σ' ευχαριστώ γλυκέ "Δημόσιε Υπάλληλε" της εφορίας για την εξυπηρέτηση σου...
Βγαίνω να πάρω το αμαξάκι μου που έχω παρκάρει 2-3 χιλιόμετρα μακρυά φυσικά (βέβαια κάποιοι παρκάρουν στις αναπηρικές θέσεις και μπροστά στις ράμπες σαν κύριοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία...). Ξεκινώ μετά από περίπου μια ώρα που έφαγα για μια βεβαίωση στην εφορία να αντιμετωπίσω το "ΙΚΑ".
Φτάνω και ανεβαίνω στον 3ο όροφο.... Αρκετούτσικος κόσμος. Τολμώ να πατήσω το κουμπί για να πάρω "νούμερο"... 233! Τολμώ για δεύτερη φορά να σηκώσω το βλέμμα στον πίνακα να δω το νούμερο που εξυπηρετείτε τώρα... 115...Και η ώρα είναι 10.46π.μ! Ουφ! Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε", αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω σήμερα. Έχω πεισμώσει. Θα κάτσω να περιμένω...
Περιμένω περιμένω... Ένας κύριος αποφασίζει να φύγει και μου δίνει το νούμερό του. 228!!! Πέντε ολόκληρα νούμερα μπροστά. Και περιμένω, ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων, παππούληδες που είναι εδώ από τις 7.30 και ακόμα περιμένουν... Ομολογώ σκεφτόμουν 368.000 φορές το λεπτό να σηκωθώ να φύγω όμως ευελπιστούσα σε σένα καλέ μου "Δημόσιε Υπάλληλε" πως θα έβαζες τα δυνατά σου, θα ανέβαζες ταχύτητα και θα τα καταφέρναμε μέχρι τις 13.30μ.μ αφού έβλεπες όλη αυτή την κοσμοσυρροή.
Και η ώρα πέρασε χωρίς να ιδρώνει το αυτάκι σου! 11.45 πήγε και ήμασταν στο 138 νούμερο. 5λεπτά μετά ήρθε το τέλος... Όχι του κόσμου ευτυχώς. Της δουλειάς σου για σήμερα κουρασμένε "Δημόσιε Υπάλληλε" μου. Μια κυρία χωρίς ίχνος ντροπής μας πέταξε τη "βόμβα" πως σήμερα η εξυπηρέτηση του κοινού σταματάει στις 12.00!!! Και τι καθόμαστε εδώ αγαπημένη άκαρδη κυρία μου εμείς με το 228 νούμερο να σας κάνουμε παρέα;;; Αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" του ΙΚΑ δεν είχα την τύχη να σε συναναστραφώ σήμερα. Ίσως αύριο που θα πρέπει να έρθω εκεί πριν εσύ καν ξεκινήσεις από το σπίτι σου για να πιάσω σειρά, να τα καταφέρω. Μια απορία εργαζόμενε "Δημόσιε Υπάλληλε". Έχεις καταλάβει ποια είναι η δουλειά σου; Νομίζω ότι έχεις μπερδευτεί λιγάκι γι' αυτό θα στα υπενθυμίσω εγώ με την "καλημέρα" μου, το πλατύ χαμόγελο και την ευγένεια μου που τις περισσότερες φορές δεν σου αξίζει.
Δουλειά σου είναι να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς να με εξυπηρετήσεις, να είσαι καθοδηγητικός, γιατί μην ξεχνάς πως για να είσαι στη θέση που είσαι υποτίθεται πως ξέρεις περισσότερα από μένα και να μου μιλάς ευγενικά όπως σου μιλάω εγώ. Αν αυτά τα βασικά σου φαίνονται πολλά και σου πέφτουν βαριά θα σου πω κάτι αλλά μην παρεξηγηθείς. Νομίζω δεν έχεις καμίααααααααα μα καμία απολύτως θέση εκεί που είσαι. Αν νομίζεις πως δουλειά σου είναι να βγάζεις τα προβλήματα σου και τα νεύρα σου σε μένα, να μου χαλάς τη μέρα, να με τρέχεις και να με βγάζεις εκτός εαυτού, τότε έχεις λιγουλάκι μπερδευτεί γιατί τότε πρέπει να δηλώσεις υποψηφιότητα για τη Βουλή! Όλοι οι όμοιοί σου και ακόμα χειρότεροι βρίσκονται εκεί στο μέγαρο του "Δημόσιου Υπάλληλου".
Ευχαριστώ που με άκουσες αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε", θα σε αντιμετωπίσω πάλι το πρωί...
Καληνύχτα, MariaR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου