"Ευνουχισμένα συναισθήματα"... (αφιερωμένο στην αγαπημένη που με έβαλε σε σκέψεις...)

Επιτέλους επανήλθα στους ρυθμούς μου.
Έχω τόσες σκέψεις, τόσα και τόσα που νιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω και να μοιραστώ γράφοντας.
Πριν λίγες μέρες με αφορμή μια έκθεση της αγαπημένης μου ξαδερφούλας Γεωργίας για το σχολείο, είχα μαζί της μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που μου δημιούργησε αμέτρητες σκέψεις στο μυαλό μου.
Η Γεωργία μου, είναι στην εφηβεία και όπως τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της, δείχνουν μια ευστροφία, μια εξυπνάδα και μια οπτική για τα πράγματα γύρω τους, πολλή πιο εξελιγμένη από αυτή που νιώθω ότι είχα εγώ και οι γενιές πριν από μένα. Θαυμάζω που όταν μιλάω μαζί της είναι σαν να συνομιλώ με έναν ενήλικο άνθρωπο. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πράγματα που εγώ στην ηλικία της αγνοούσα. Εξελιγμένα μυαλά νομίζω...
Σ' αυτή τη συνομιλία λοιπόν που είχαμε τέθηκε από μέρος της ένα θέμα: "δεν μπορώ να αντιληφθώ και να εκφράσω συναισθήματα". Και αυτή η "ανησυχία" της με οδήγησε σε αμέτρητες σκέψεις. Εξ αρχής απέρριψα την πιθανότητα να την χαρακτηρίσω απλά "αναίσθητη". Αυτή της την ανησυχία την έχω ακούσει και από άλλους αυτής της ηλικίας... Αναρωτήθηκα πως παιδιά με τόσα ερεθίσματα, με τόση περισσότερη γνώση, ελευθερία έκφρασης και σκέψης, πως λοιπόν άνθρωποι με τέτοια πλεονεκτήματα που σαφέστατα δημιουργούν εκρήξεις συναισθημάτων, νιώθουν πως δεν μπορούν να τα αναγνωρίσουν και να τα εκφράσουν...
Μήπως φταίει που είναι τόσο γεμάτα υποχρεώσεις; Που φορτώνονται με όνειρα και θέλω άλλων; Μήπως φταίει που οι ρυθμοί της τρελής ζωής που καταδικάστηκαν να ζουν δεν τους αφήνει περιθώριο να νιώσουν τίποτα; Μήπως τους στερήσαμε το δικαίωμα να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε ένα λαμπερό, ευτυχισμένο μέλλον; Μήπως τα νέα παιδιά μεγάλωσαν γρήγορα εξαιτίας ενός κόσμου που από νωρίς τους έδειξε πως πρέπει να κολυμπήσουν στα βαθιά; "Ευνουχισμένα συναισθήματα"...
Δεν φταις εσύ "Γεωργία". Φταίμε όλοι οι άλλοι γύρω σας που δεν σας δίνουμε ένα λευκό καμβά να ζωγραφίσετε με τα χέρια σας τα όνειρά σας...
Έχεις πολλά συναισθήματα μέσα σου και το ξέρω.
Απλά κλείσε τα αυτιά σου από το θόρυβο της πόλης,
κλείσε τα μάτια στην τηλεόραση
και θα ακούσεις στους χτύπους της καρδιάς σου χιλιάδες συναισθήματα.
Και τότε θα ξέρεις τι νιώθεις.
Μην τα φυλάς κρυμμένα.
Αποκάλυψε τα...

Καληνύχτα, ΜariaR

Αποχαιρετισμοί...

Πόσο πολύ αγαπώ να φιλοξενούμε φίλους και συγγενείς στο σπίτι μας... Αυτή η αίσθηση που βιώνεις για κάποιο διάστημα όπου το σπίτι σου είναι γεμάτο, η διαφορετικότητα της καθημερινότητας όπου μαγειρεύεις με παρέα για πολλά άτομα, τα παιχνίδια στο τζάκι, τα σχέδια για βόλτες... Είναι ευλογία να μπορείς να συνυπάρξεις με άλλους ανθρώπους, αλλιώς τι νόημα έχουν τα όμορφα σπίτια, τα μεγάλα ή όχι, αν δεν τα μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς; Έτσι και φέτος τις γιορτές είχα την τύχη να είναι εδώ έστω οι γονείς μου για να περάσουν μαζί με μας την Πρωτοχρονιά! Και μπορεί να μην βγήκαμε πολύ, αλλά τα βράδια που παίζαμε χαρτάκι, οι κουβέντες που κάναμε και κατέληγαν σε αμέτρητα γέλια, τα μαγειρέματα και η επαφή μαζί τους ήταν τα μοναδικά συστατικά για να γεμίζουν την ψυχή της "ξενιτεμένης" κόρης - ναι ναι για μένα λέω :Ρ -
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η μέρα να αποχαιρετίσω τον μπαμπά μου. Αχ αυτός ο μπαμπάς... Αν υπάρχει μια λέξη που μέσα μου αμέσως μου τον φέρνει στο μυαλό είναι "αποχαιρετισμός". Χρόνια ολόκληρα ναυτικός θυμάμαι από παιδάκι πως πάντα κάποια στιγμή έπρεπε να τον αποχαιρετώ. Και μπορεί να φαντάζεστε πως με τον καιρό, με τα χρόνια αυτή η υποχρεωτική στιγμή έγινε πιο εύκολη, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι συνηθίζεις, ναι μπορεί να μην κλάψεις όμως τίποτα και πότε όσος χρόνος και αν πέρασε δεν άλλαξε το πως αισθανόμουν και αισθάνομαι κάθε φορά που πρέπει να του πω "καλό ταξίδι μπαμπά".
Τότε ήταν δύσκολο γιατί ήξερα πως θα μας λείψει, πως θα δουλεύει σκληρά, πως εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν για κάποιο διάστημα γιατί δεν γίνεται αλλιώς, ήξερα πόσες στιγμές και πράγματα θα χάσει από τη ζωή του και την κοινή μας οικογενειακή ζωή... Και τώρα που βγήκε στη σύνταξη ο αποχαιρετισμός μας όταν μας επισκέπτεται, είναι το ίδιο δύσκολος, γιατί τώρα νιώθω πως η απόσταση στην οποία επέλεξα εγώ να ζω από τους δικούς μου αφού ζω σε άλλη πόλη, του στερεί τη χαρά και την ευκαιρία να καλύψει κάποια δικά του κενά στην ψυχή του. Είναι δύσκολο για έναν γονιό να ζει μακρυά από το παιδί του. Πόσο μάλλον για έναν πατέρα που έζησε τόσα χρόνια μακρυά και τώρα που γύρισε τίποτε δεν είναι ίδιο γιατί εμείς έχουμε φτιάξει τη ζωή μας.

Έτσι λοιπόν όταν χτες ήρθε η ώρα για να τον χαιρετήσω ένιωσα πάλι τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα από τότε που ήμουν παιδί.. Για κάποιο μαγικά παράξενο τρόπο, ο μοναδικός άνθρωπος που έχω μάθει να αποχαιρετώ τόσο συχνά, είναι αυτός ο ίδιος άνθρωπος που δυσκολεύομαι τόσο πολύ να το κάνω και ας είμαι πια 26... Εξήγηση μια και απλή: Αδυναμία μεγάλη!
Καλό ταξίδι μπαμπά, να μας ξανάρθεις...
Καληνύχτα, MariaR