Σκόρπιες σκέψεις ενός μπερδεμένου μυαλού

Μέχρι χτες ένιωθα τόσο μπερδεμένη για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που πραγματικά πίστευα πως δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι το σωστό και το καλό για τη χώρα μας και μας τους ίδιους. Και αυτό το συναίσθημα είναι τόσο τρομακτικό ειλικρινά. Σκεφτόμουν πως ίσως εγώ δεν "τα καταλαβαίνω αυτά", πως είναι πράγματα εξεζητημένα και ένιωθα ίσως και ντροπή που σε συζητήσεις για όλα αυτά που κάθε άνθρωπος ανησυχούσε εγώ ήμουν βουβή, δείχνοντας έτσι λιγάκι αφελής και στον κόσμο μου. Και όμως κανείς δεν ξέρει πόσες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου καθημερινά, πόση ανασφάλεια, πόσοι φόβοι, πόση οργή. Και ναι μπορεί μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα που γινόταν στο μυαλό μου να μην βγήκα στο δρόμο να διαδηλώσω όπως και πολύς άλλος κόσμος, αυτό όμως δεν σημαίνει πως σαν πολίτης αδιαφόρησα...
Χτες βράδυ όλοι στηθήκαμε με αγωνία μπροστά στο "χαζοκούτι" λες και ξάφνου η ζωή μας κρεμόταν από αυτό να μάθουμε "τι;" αναρωτιέμαι... Την κατάληξη που όλοι περιμέναμε απλά δεν ξέραμε αν τελικά πρέπει να χαρούμε ή όχι... Δεν ξέρω ποιο "σατανικό" μυαλό το σκέφτηκε, όμως κάποιος, κάπου είχε βάλει στόχο να μας μπερδέψουν τόσο μα τόσο πολύ σχετικά με το τι θα μας συνέφερε σαν λαό να αποφασιστεί, που πραγματικά ακόμα και όταν πάρθηκε η απόφαση η "κάθαρση", η ανακούφιση δεν ήρθε ποτέ... Το μπερδεμένο μας μυαλό ξάπλωσε παγωμένο στο κρεβάτι του, με βλέμμα χαμένο, με σκέψεις γεμάτες απογοήτευση και με αυτήν τη ρημαδιασμένη αβεβαιότητα να έχει πλακώσει το στήθος μας.
Και ξημέρωσε "η αυριανή μέρα", αυτή η μέρα που δεν ήταν ούτε πιο σκοτεινή ούτε πιο φωτεινή από χτες... Ήταν απλά μια μέρα "μουδιασμένη", με ανθρώπους που πάλι όπως και χτες παλεύουν με τις σκέψεις τους. Κάνεις πουθενά δεν ξέρει να σου πει ακριβώς τι πιστεύει πως θα συμβεί από δω και πέρα.
Άνοιξα την τηλεόραση πάλι... δεν ξέρω τι περιμένω, τι θέλω να ακούσω. Μου προκαλούν πια τόση αηδία οι ειδήσεις. Σχόλια κατευθυνόμενα ανάλογα με το τι θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις, "προσυμφωνημένα" για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που έχουν τη δύναμη, σχόλια ασαφή και "πολλά υποσχόμενα", αηδία. Βλέπεις τα πρόσωπα των πολιτικών και νιώθεις οργή. Αυτήν την οργή που αν ο καθένας μας τολμούσε να εξωτερικεύσει δεν θα καιγόταν χτες μονάχα η Αθήνα. Δεν λέω πως ήταν σωστό ή όχι, δεν λέω πως το έκαναν απλοί πολίτες ή κουκουλοφόροι, λέω απλά πως αν αναλογιζόταν κανείς το θυμό και το φόβο του κάθε πολίτη, κάθε ηλικίας θα καταλάβαιναν όλοι αυτοί οι 'Κύριοι" που χτες αποφάσισαν για το μέλλον μας, πως ο Έλληνας είναι έτοιμος για επανάσταση... Γιατί όλοι εμείς αποζητούμε μονάχα τη δικαίωση. Και η δικαίωση δεν είναι η χτεσινή απόφαση, ούτε η χρεωκοπία. Δικαίωση είναι να πληρώσουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα εδώ... Αυτοί που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, που έκαναν τη χλιδάτη ζωή με τα χρήματα της χώρας. Η δικαίωση δεν ήρθε ακόμα και δεν ξέρω αν θα έρθει....
Αυτό που ξέρω είναι πως δεν πιστεύω πια στην ικανότητα κανενός να μας "σώσει", Κανένας από τους νυν και πρώην πολιτικούς, κανένας τους δεν έχει πια ούτε ψίχουλο από την πίστη μου πως μπορεί να πράξη κάτι καλό για αυτόν τον τόπο.
Η πίστη μου είναι μονάχα Σ' αυτόν που είναι εκεί ψηλά και στους απλούς ανθρώπους που εύχομαι να μην πάψουν στιγμή να παλεύουν, να μάχονται και να απαιτούν με όλη τους την ψυχή την δικαίωση τους...

Καληνύχτα, MariaR


Οι εικόνες της χθεσινής βραδιάς κάνουν το γύρω του κόσμου αλλά και το γύρω του μυαλού μας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του. Μακάρι σύντομα ή χώρα να φλέγεται από τη φωτιά δικαίωσης.