To 2012 μας αποχαιρετά...

   Τελευταία μέρα του 2012... Τελευταίες ώρες μιας χρονιάς που φεύγει...
   Όλοι λίγο πολύ, κάναμε τους απολογισμούς μας, αναπολήσαμε, θυμηθήκαμε...
   Η σκέψη μου γυρίζει σε τόσα και τόσα... Σε όσα έφερε και πήρε αυτή η χρονιά και μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα πως δεν θέλω να ξεχάσω, ούτε να διαγράψω τίποτα. Όσα δυσάρεστα συνέβησαν δεν μπορούν να "ξεγίνουν". Ίσως μέσα από αυτά να γίναμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο δεκτικοί στο να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά αξίζει στη ζωή μας... 

   Κάποιοι ήρθαν αυτή τη χρονιά και τους εύχομαι μια ζωή όμορφη, σαν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι και κάποιοι δυστυχώς έφυγαν και θα μας λείψουν, μα δεν τους ξεχνάμε και ελπίζω πως κάπου στον απέραντο ουρανό λάμπουν όλοι σαν αστέρια και φωτίζουν τις ψυχές αυτών που τους έχουν ανάγκη...
   Καμιά χρονιά δεν είναι "κακή"... Αφού ζούμε, έχουμε την υγεία μας και χαμογελάμε όλα είναι υπέροχα!
   Σε λίγες ώρες όταν θα μετράτε αντίστροφα για να αποδεχτείτε την νέα χρονιά, να σκέφτεστε, να ονειρεύεστε και πιστεύεται βαθιά πως όλα όσα επιθυμείτε θα έρθουν... Και αν δεν έρθουν φέτος, έρχεται και η επόμενη χρονιά και η επόμενη χρονιά και η επόμενη χρονιά... Και όταν θα ευχηθείτε σε αυτούς που αγαπάτε, να τους ευχηθείτε ειλικρινά και από καρδιάς. Ξεχωριστές ευχές για όλους...

   Εγώ θα ευχηθώ σε όλους σας τα δυο πιο σημαντικά "δώρα" της ζωής: υγεία και αγάπη!!! Και ύστερα θα ευχηθώ μια ανατρεπτική, διαφορετική, χρωματιστή, παιχνιδιαρική, ελπιδοφόρα&γεμάτη όνειρα που κατακτιούνται χρονιά για όλους!
   Και μην ξεχνάτε πως ότι και αν συμβεί από αύριο, ότι και αν ξημερώσει το 2013, εσείς να χαμογελάτε, γιατί με το χαμόγελο όλα μοιάζουν λίγο πιο όμορφο και για σας και για τους γύρω σας!!!

Kαληνύχτα, MariaR 
Τα λέμε του χρόνου... ;Ρ

Σύρος...Χειμώνα σε κυκλαδίτικο νησί...

   Ο περισσότερος κόσμος έχει συνδυάσει τα νησιά της χώρας μας με τις καλοκαιρινές διακοπές και φυσικά όχι άδικα...
   Γεννημένη σε κυκλαδίτικο νησί, έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εκεί και είχα την τύχη να γνωρίσω τη μαγεία του χειμώνα σε έναν τόπο που γύρω γύρω έχει θάλασσα... Είναι υπέροχη η αίσθηση της φουρτουνιασμένης σκούρας μπλε θάλασσας, των αφρισμένων κυμάτων που χτυπάνε στα βράχια, του συννεφιασμένου ουρανού που "γκριζάρει" με χιλιάδες αποχρώσεις κάθε γωνιά,κάθε δρομάκι, κάθε κτίριο του νησιού, της βροχής που καθρεφτίζεται στα αριστοκρατικά μάρμαρα της πλατείας μας... Και ο ήλιος...Αυτός ο λαμπερός ήλιος που μόλις ξεπροβάλει ζεσταίνει με μιας τα πάντα, σαν να' ναι πάλι καλοκαίρι ακόμα και μέσα στην καρδιά του Δεκέμβρη... Πόσο ταιριάζει η μελαγχολία του χειμώνα στην πανέμορφη πατρίδα μου...
   Και αναχωρώντας με το πλοίο, η ομορφιά της Ερμούπολης, που όλο και ξεμακραίνει τόσο επιβλητική και μοναδική που σε κάνει πάντα να ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα γυρίσεις πάλι πίσω...

   Δεν πρόλαβα να μαγνητίσω με το φακό μου πολλά μέρη, μα έστω και λίγες φωτογραφίες είναι αρκετές για να σας ταξιδέψουν λιγάκι...

Καληνύχτα, ΜariaR

Από το πουθενά...στον Caveman!!!

   Τα πράγματα σε ένα οποιοδήποτε άλλο σύμπαν θα ήταν πολύ απλά.Χτες είδα μια υπέροχη θεατρική παράσταση... Όμως όταν κάτι έχει να κάνει με μένα και την φίλη μου Ισαβέλα τα πράγματα περιπλέκονται...
   Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή...
   Είναι 2-3 μέρες τώρα που προσπαθούσαμε εντατικά εγώ και η εν λόγο φιλενάδα να κανονίσουμε να πάμε σινεμά να δούμε το "Αν" του Χ.Παπακαλιάτη. Τη μια δεν μπορούσε εκείνη,την άλλη τύχαινε κάτι... Φτάσαμε λοιπόν στο χθες όπου αποφασίσαμε νωρίς νωρίς πως το βραδάκι θα πηγαίναμε σινεμά. Μετά άρχισαν τα παρατράγουδα και τα τηλέφωνα και οι ακυρώσεις που δεν ήταν και σίγουρες...χα χα! Καταλήξαμε λοιπόν μετά από "ώριμες" συζητήσεις πως μάλλον δεν βόλευαν οι προβολές του κινηματογράφου και το αφήσαμε για άλλη μέρα... Εμένα βέβαια με έτρωγε που πάλι δεν θα τα καταφέρναμε και έψαξα το πρόγραμμα ενός άλλου κινηματογράφου που είχε αργά το βράδυ προβολές,ελπίζοντας από πείσμα πως "απόψε θα πάμε σινεμά επιτέλους"... Κάλεσα αρκετές φορές στο κινητό την φιλεναδίτσα η οποία ως συνήθως με έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια. Το πήρα λοιπόν απόφαση και μπήκα να κάνω το μπανάκι μου και επιτέλους να λούσω τα μαλλιά μου που όλο καθυστερούσα μήπως και κανονίζαμε κάτι!
   Βγαίνω από το μπάνιο και στέκομαι μπροστά στη φωτιά με το μπουρνούζι και τα μαλλιά μούσκεμα και τυλιγμένα...Η ώρα 20.45... Και τότε χτυπάει το τηλέφωνο και είναι το "φρούτο",η Ισαβέλα, που τόσες φορές την κάλεσα και τι μου λέει;;;

-Ρε συ φιλενάδα προλαβαίνεις να είσαι έτοιμη να πάμε 21.15 σε μια θεατρική παράσταση που μου δώσανε κάτι εισιτήρια;;;

   Η πρώτη μου σκέψη σας το ομολογώ ήταν να της πω "ρε πας καλά;;;" ,αλλά τελικά της είπα ξεκινάω να ετοιμαστώ γρήγορα και αν προλάβουμε... Το πως ντύθηκα, τι έβαλα, τι έκανα τα ολόβρεχτα μαλλιά μου δεν χρειάζεται να σας πω... 'Εβαλα ότι βρήκα μπροστά μου, φόρεσα σκούφο για να καλύψω τα μαλλιά, έβαλα σαν κυρία λίγη μάσκαρα και ξεχύθηκα στο δρόμο να προλάβω να πάω σπίτι της. Στο δρόμο βέβαια είχα το κουράγιο να την πάρω τηλέφωνο να της πω πως ξεκίνησα και εκείνη είχε το θράσος να ρωτήσει "τι έβαλες;"... Χα χα!!! την απείλησα πως αν ντυνόταν πολύ φυσιολογικά την είχε βάψει... :Ρ
   Τελικά για καλή μας τύχη όταν φτάσαμε στο θέατρο είχε πολύ κόσμο και η παράσταση άργησε να ξεκινήσει. Είχαμε δυο υπέροχες θέσεις, δώρο μιας γενναιόδωρης ψυχής που μας χάρισε τα εισιτήρια (Ήρα ευχαριστουμέεεεεεεεεεεε!!!). Κάτσαμε, αφού εννοείται προμηθευτήκαμε ως γνωστές "φαγάνες" ποπ-κορν και πατατάκια...
   Η παράσταση αυτή ομολογώ έχει παιχτεί αρκετές φορές και όμως δεν είχε τύχει να την παρακολουθήσω. Λέγεται "Caveman" και είναι ένας ξεκαρδιστικός μονόλογος του ηθοποιού Βλαδίμηρου Κυριακίδη, ο όποιος μας καθήλωσε, μας έκανε να γελάσουμε, να δούμε στοιχεία του εαυτού μας στις ιστορίες που διηγήθηκε... Ένα έργο που μπορεί να μη βασίζεται σε υπέροχα και ποικίλα σκηνικά, να μην είχε πλήθος ηθοποιών, όμως αυτό ακριβώς είναι που την έκανε τόσο να μας κερδίσει και να αναδείξει την ταλεντάρα του πρωταγωνιστή. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος σίγουρα το άξιζε και το χάρηκε ο ίδιος, όμως και το κοινό από κάτω το έδωσε με την ψυχή του...
    Ότι δίνεις παίρνεις νομίζω...

Κάποιες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο για την παράσταση και αξίζει να γνωρίζεται:
Ο «άνθρωπος των σπηλαίων» είναι δημιούργημα του Αμερικανού Rob Becker, που ούτε ο ίδιος υπολόγιζε την επιτυχία και τον ενθουσιασμό που θα γνώριζε σε όλον τον κόσμο. Έχει συναρπάσει πάνω από 10.000.000 θεατές τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Παίζεται σε 30 χώρες ταυτόχρονα και εξακολουθεί να κρατά την πρωτιά σαν τη μακροβιότερη σόλο κωμωδία στην ιστορία του Broadway! (πηγή: http://www.coronet.gr/performances/caveman )
Πρόκειται για την προσπάθεια κατανόησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης αλλά και των προβλημάτων που προκύπτουν ανάμεσα στα δύο φύλα λόγω της διαφοράς νοοτροπίας. Αυτό μάλιστα προσπαθεί να το πετύχει μέσα από τη σύγκριση του άνδρα και της γυναίκας μέσω της αναδρομής στην ιστορία, από την εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων. (πηγή: http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=14864 )

 

Αν λοιπόν δείτε κάπου μια αφίσα πως η παράσταση παίζεται στην πόλη σας, θα σας πω μόνο δυο πράγματα. 1) Τρέξτε να την δείτε, 2) Πηγαίνετε οπωσδήποτε με το ταίρι σας ;)

   Φίλη μου αγαπημένη ξέρεις πόσο σε αγαπώ και πόοοσο καλά περνάω μαζί σου αλλά όπως σου είπα και χθες πρέπει να κοιτάξουμε τους αστρολογικούς μας χάρτες, γιατί δεν μπορεί...κάτι συμβαίνει στους πλανήτες μας και πάντα οι συνεννοήσεις μας είναι για γέλια...

 Καληνύχτα, ΜariaR

 
   

Ισορροπώντας ανάμεσα στα πάντα και στο τίποτα...

   Οι γιορτές πλησιάζουν. Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και λίγο ή πολύ όλοι κάνοντας τον απολογισμό μας, θυμόμαστε καλές και κακές στιγμές που περάσαμε...

   Φέτος ήταν μια διαφορετική χρονιά για τη χώρα μας, την κοινωνία μας, τον καθένα μας ξεχωριστά. Νιώθω πως για πρώτη φορά αυτή τη χρονιά, απλώθηκε γύρω μας η θλίψη σε όλες της τις αποχρώσεις. Παραδέχομαι πως αισθάνομαι τυχερή που έχω την υγεία μου εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Είδα τόσο πόνο και ειλικρινά με όσα συμβαίνουν νιώθω ευγνώμων και ευτυχισμένη μόνο με αυτό.

   Η κρίση χτύπησε τις πόρτες όλων μας... Έφερε αβεβαιότητα, άγχος, αγωνία, απόγνωση. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να θέλεις να προσφέρεις στην οικογένειά σου, στον ίδιο σου τον εαυτό, να θέλεις να εργαστείς και να μην βρίσκεις δουλειά. Άνθρωποι έχασαν περιουσίες, στερούνται τα βασικά,μετανάστευσαν, δυστυχώς κάποιοι δεν άντεξαν την απελπισία και αυτοκτόνησαν... Όλα τραγικές συνέπειες της κρίσης, ενός "αδηφάγου τέρατος" που ήρθε στις ζωές μας με σκοπό να μας στερήσει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα.

   Η κρίση αλώνισε τις ψυχές μας και θέρισε κάθε ζεστό και θετικό συναίσθημά μας, όμως μέσα μου βαθιά νιώθω πως για όλους υπάρχει μια σπίθα ελπίδας, μια ευκαιρία, αρκεί μόλις μας παρουσιαστεί να είμαστε έτοιμοι να την αρπάξουμε. Και το πιστεύω αυτό κυρίως για τους νέους ανθρώπους, που στο πέρασμα αυτής της χρονιάς πίστεψαν πως τα όνειρα για το μέλλον τους γκρεμίστηκαν... Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Μιλώ με τη φωνή και την πίστη της αθεράπευτα ρομαντικής, της εκ γενετής ονειροπόλας. 

   Αν το όνειρο μοιράζεται, το χαρίζω σε όλους με μεγάλες δόσεις!!!

   Υπάρχουν ευκαιρίες... Και αν όχι εδώ...κάπου αλλού, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Kαι αν σας τρομάζει η αλλαγή, αν φοβάστε το άγνωστο, αν αναρωτιέστε αν θα τα καταφέρετε, αν νομίζετε πως θα είναι δύσκολο να κάνετε φίλους και παρέες, αν...αν...αν..., τότε να θυμάστε πως τη ζωή μας τη χτίζουμε με τη θέληση μας. Να θυμάστε πως αξίζει να παλέψετε σκληρά για να βρείτε την ευτυχία στην ψυχή σας, απ΄το να υπομένεται την γνώριμη δυστυχία της τωρινής σας ζωής.

   Στο κάτω κάτω να σας ρωτήσω και κάτι; Η ζωή ισορροπεί ανάμεσα στα πάντα και στο τίποτα... Εσύ τι θα διαλέξεις για τον εαυτό σου; Πάρε βαθιά ανάσα λοιπόν, πίστεψε πως μπορείς να πετάξεις και άλλαξε τη ζωή σου!

Στο χρωστάς εξάλλου... 

Καληνύχτα,  ΜariaR