Είναι μέρες τώρα που έχω τόσα στο μυαλό μου, όλοι μας σε μια τέτοια ανυπόφορη κατάσταση νιώθουμε μερικές φορές πως βρισκόμαστε και όλα γύρω μοιάζουν τόσο απελπιστικά μπερδεμένα και μεις τόσο ανήμποροι να πράξουμε οτιδήποτε. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ή θα νιώσεις τρομερά περήφανος σας Έλληνας πιστεύοντας πως είσαι ένας "μικρός θεός", ή μεγάλη ντροπή για τη συμπεριφορά μας σαν πολίτες αυτής χώρας...
Είχα τον τελευταίο καιρό την τύχη και ευτυχία να μπει στη ζωή μας μια οικογένεια, της οποίας μεγάλη μας χαρά η γνωριμία με το μεγάλο τους γιο, ο οποίος αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και αυτό το παιδί ήταν η αφορμή για να νιώσω και τα δυο αυτά αντιφατικά συναισθήματα που ανέφερα πιο πάνω. Ο μικρός μας αυτός φίλος είναι η ζωντανή, περήφανη, ελπιδοφόρα απόδειξη πως γύρω μας υπάρχουν "μικροί θεοί" που έχουν τη δύναμη ψυχής να παλεύουν για το σήμερα, που σκέφτονται πιο σωστά με το "άγουρο" και αθώο τους μυαλό, από πολλούς "σοφούς" μεγάλους. Ο μικρός μου φίλος είναι η περηφάνια που έψαχνα εδώ και καιρό για να νιώσω περήφανος Έλληνας, γιατί μέσα από τα μάτια του βλέπω πως στο μυαλό και στα χέρια αυτής της γενιάς που έπεται, η ψυχή αυτής της χώρας θα έχει σίγουρα τη δύναμη για να αναστηθεί.
Ο μικρός μου φίλος όμως παράλληλα είναι και ο λόγος για να νιώσω πρώτη φορά τόσο δυνατά και τόσο συνειδητοποιημένα αβάσταχτη ντροπή για την παιδεία μας σαν λαός, σαν άνθρωποι απέναντι σε ένα συνάνθρωπο μιας ειδικής ομάδας, πόσο μάλλον σε ένα παιδί, σε ένα παιδί με πρόβλημα υγείας. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε έστω και ένας από μας να κοιτάξει ένα παιδί 10χρονών μέσα στα μάτια, όταν με αφοπλιστική ειλικρίνεια θα του έλεγε πως οι άνθρωποι γύρω του με τη συμπεριφορά τους, το βλέμμα τους, την ασέβεια τους απέναντι στα αναφθαίρετα δικαιώματα του σαν πολίτης αυτής της χώρας, τον κάνουν να νιώθει ένα μηδενικό... Δεν ξέρω αν κάποιος θα μπορούσε να ακούει αυτά τα λόγια από ένα παιδί και να μην νιώσει το κορμί του να διαπερνάται από ρίγος, αυτό το ρίγος της ντροπής, της απόλυτης ασχήμιας και κατάντιας.
Μόνο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ίσως καταφέρναμε να δούμε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει σαν άνθρωποι όλοι μας και ίσως τότε αν ο καθένας κοιτούσε το δικό του καθρέφτη, ίσως τότε όταν ο ένας μετά τον άλλον αλλάζαμε τον εαυτό μας πρώτα, ίσως τότε και μόνο τότε θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την εικόνα αυτής της χώρας που κάθε μέρα δεν πληγώνει κάποιον από μας μονάχα, πληγώνει παιδιά, τα δικά μας παιδιά που βλέπουν το μέλλον τους σε αυτήν τόσο σκοτεινό εξαιτίας μας.
Η ζωή και η εικόνα αυτού του τόπου που όλοι αγαπάμε, (αλλιώς δεν θα ήμασταν ακόμα εδώ), δεν είναι μόνο λεφτά και δικαιώματα εργασίας,κτλ και κτλ..., είναι και αγάπη, έγνοια και ισότητα απέναντι στα δικαιώματα του κάθε συνανθρώπου μας. Ο Έλληνας έχασε τον εαυτό του γιατί αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η αγάπη του για τους γύρω του, το χαμόγελο που χάριζε απλόχερα, η γενναιοδωρία του, η καθαρότητα του χαρακτήρα του. Και αυτό το 10χρονο παιδί ήταν η δική μου "όαση" μέσα σε αυτή την "έρημο" που ζούμε που με έκανε να πιστέψω πως μπορούμε αν το θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι...
Καληνύχτα, ΜariaR
Είχα τον τελευταίο καιρό την τύχη και ευτυχία να μπει στη ζωή μας μια οικογένεια, της οποίας μεγάλη μας χαρά η γνωριμία με το μεγάλο τους γιο, ο οποίος αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και αυτό το παιδί ήταν η αφορμή για να νιώσω και τα δυο αυτά αντιφατικά συναισθήματα που ανέφερα πιο πάνω. Ο μικρός μας αυτός φίλος είναι η ζωντανή, περήφανη, ελπιδοφόρα απόδειξη πως γύρω μας υπάρχουν "μικροί θεοί" που έχουν τη δύναμη ψυχής να παλεύουν για το σήμερα, που σκέφτονται πιο σωστά με το "άγουρο" και αθώο τους μυαλό, από πολλούς "σοφούς" μεγάλους. Ο μικρός μου φίλος είναι η περηφάνια που έψαχνα εδώ και καιρό για να νιώσω περήφανος Έλληνας, γιατί μέσα από τα μάτια του βλέπω πως στο μυαλό και στα χέρια αυτής της γενιάς που έπεται, η ψυχή αυτής της χώρας θα έχει σίγουρα τη δύναμη για να αναστηθεί. Ο μικρός μου φίλος όμως παράλληλα είναι και ο λόγος για να νιώσω πρώτη φορά τόσο δυνατά και τόσο συνειδητοποιημένα αβάσταχτη ντροπή για την παιδεία μας σαν λαός, σαν άνθρωποι απέναντι σε ένα συνάνθρωπο μιας ειδικής ομάδας, πόσο μάλλον σε ένα παιδί, σε ένα παιδί με πρόβλημα υγείας. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε έστω και ένας από μας να κοιτάξει ένα παιδί 10χρονών μέσα στα μάτια, όταν με αφοπλιστική ειλικρίνεια θα του έλεγε πως οι άνθρωποι γύρω του με τη συμπεριφορά τους, το βλέμμα τους, την ασέβεια τους απέναντι στα αναφθαίρετα δικαιώματα του σαν πολίτης αυτής της χώρας, τον κάνουν να νιώθει ένα μηδενικό... Δεν ξέρω αν κάποιος θα μπορούσε να ακούει αυτά τα λόγια από ένα παιδί και να μην νιώσει το κορμί του να διαπερνάται από ρίγος, αυτό το ρίγος της ντροπής, της απόλυτης ασχήμιας και κατάντιας.
Μόνο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ίσως καταφέρναμε να δούμε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει σαν άνθρωποι όλοι μας και ίσως τότε αν ο καθένας κοιτούσε το δικό του καθρέφτη, ίσως τότε όταν ο ένας μετά τον άλλον αλλάζαμε τον εαυτό μας πρώτα, ίσως τότε και μόνο τότε θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την εικόνα αυτής της χώρας που κάθε μέρα δεν πληγώνει κάποιον από μας μονάχα, πληγώνει παιδιά, τα δικά μας παιδιά που βλέπουν το μέλλον τους σε αυτήν τόσο σκοτεινό εξαιτίας μας.
Η ζωή και η εικόνα αυτού του τόπου που όλοι αγαπάμε, (αλλιώς δεν θα ήμασταν ακόμα εδώ), δεν είναι μόνο λεφτά και δικαιώματα εργασίας,κτλ και κτλ..., είναι και αγάπη, έγνοια και ισότητα απέναντι στα δικαιώματα του κάθε συνανθρώπου μας. Ο Έλληνας έχασε τον εαυτό του γιατί αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η αγάπη του για τους γύρω του, το χαμόγελο που χάριζε απλόχερα, η γενναιοδωρία του, η καθαρότητα του χαρακτήρα του. Και αυτό το 10χρονο παιδί ήταν η δική μου "όαση" μέσα σε αυτή την "έρημο" που ζούμε που με έκανε να πιστέψω πως μπορούμε αν το θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι...Καληνύχτα, ΜariaR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου