Η τελευταία σελιδα...

Αγαπώ να διαβάζω βιβλία. Τα θέλω για παρέα στην παραλία, στα ταξίδια, στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ. Κάποιες φορές λέω πως θα διαβάσω μια-δυο σελίδες και χαίρομαι αφάνταστα όταν τελικά δεν τα καταφέρνω γιατί η ιστορία με συνεπαίρνει και ταξιδεύω σε άλλους κόσμους μέσα σε φανταστικές ιστορίες και γίνομαι ένα με τον ήρωα. Και αυτή η δίψα τελειώνει μόνο όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα, μέχρι την επόμενη φορά που θα ανοίξεις ένα άλλο βιβλίο. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν "κακά" βιβλία. Όλα γράφτηκαν για να πουν μια ιστορία που άλλους ο τρόπος που ξεδιπλώνεται τους αγγίζει και άλλους όχι...
Έχω έναν παράξενο και ανορθόδοξο για κάποιους τρόπο να διαλέγω τα βιβλία που διαβάζω. Κυρίως παρασύρομαι από τον τίτλο ή το εξώφυλλο και σπάνια χρησιμοποιώ σαν κριτήριο τη σπουδαιότητα του ονόματος ενός συγγραφέα. Το χειρότερο για τους περισσότερους που το αναφέρω, είναι πως διαβάζω πάντα πριν επιλέξω το βιβλίο που μου έχει κινήσει την περιέργεια, την τελευταία σελίδα της ιστορίας , το φινάλε!!! Όλοι μου λένε πως είναι σαν να έχεις δει το τέλος μιας ταινίας και μετά να κάτσεις να την δεις. Για΄μένα δεν είναι έτσι...
Διαβάζοντας το τέλος σε ένα βιβλίο το οποίο δεν έχεις καν αρχίσει συνήθως δεν έχεις καμία αίσθηση του πόση αξία έχει το φινάλε που διάβασες και μετά όταν χαθείς στην ανάγνωση της ιστορίας, όταν αρχίσεις να μαγεύεσαι και να ταξιδεύεις με τις λέξεις του, ξεχνάς την τελευταία "ανούσια" μέχρι τότε σελίδα και όταν πια φτάσεις λοιπόν στο τέλος και όλα τα "κομμάτια" έχουν ενωθεί, τότε η τελευταία σελίδα παίρνει τόση αξία που σε συναρπάζει ακόμα περισσότερο το γεγονός πως όταν την πρωτοδιάβασες δεν είχε κανένα νόημα για σένα...
Χαρακτηριστικό βιβλίο που όταν έφτασα στο τέλος του δάκρυσα, ήταν το υπέροχο βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη "Ο δρόμος του φεγγαριού". Το μυθιστόρημα αυτό στην τελευταία σελίδα έχει ένα γράμμα. Όταν ανάγνωσα πρώτη φορά μην έχοντας ιδέα για την ιστορία το προσπέρασα και απλά αγόρασα το βιβλίο. Φτάνοντας για δεύτερη φορά στην τελευταία σελίδα πλημμυρίστηκα από συναισθήματα.
Αυτή είναι η μαγεία που βρίσκω στον ανορθόδοξο τρόπο μου να "καταστρέφω" το φινάλε μιας ιστορίας και δεν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να το κάνω. Είναι ένα "παιχνίδι" του μυαλού και της καρδιάς μου απέναντι σε κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου...
Σας αφιερώνω την τελευταία σελίδα του βιβλίου αυτού λοιπόν που έκανε παράδοση για μένα τον τρόπο που επιλέγω ποιο βιβλίο θα μου κάνει συντροφιά, με την ελπίδα να σας κινήσει την περιέργεια όπως και σε μένα και να το διαβάσετε...


Καληνύχτα, MariaR

.

Νικόλα μου,

Συγχώρα με, που δεν έχω την υπομονή να περιμένω μέχρι να γυρίσεις. Όμως ήρθε το μήνυμα, που περίμενα. Μήνες παρακαλούσα τη μητέρα μου να μου στείλει ένα σημάδι. Προχθές το βράδυ, γονάτισα εκεί μπροστά στον τάφο του Αλέκου και σήκωσα το βλέμμα μου προς τα’ άστρα. “Μάνα” της είπα, “κάποτε θύμωσα πολύ μαζί σου γιατί μ’ άφησες και πήγες να βρεις τον πατέρα μου. Τώρα ξέρω, καταλαβαίνω . Κάνε μου όμως αυτή τη χάρη, αν μ’ αγαπάς ακόμα. Πες μου, έλα στον ύπνο μου απόψε και μίλα μου. Τον βρήκες;
Γιατί αλλιώς, τι νόημα έχει ο θάνατος;”
Φαίνεται πως ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και μ’ άκουσε. Ήρθε στ’ όνειρό μου. Κρατούσε τον πατέρα μου αγκαλιά και με κοιτούσαν κι οι δυο χαμογελαστοί, ευτυχισμένοι. Θα ΄θελα πολύ να σ’ αποχαιρετήσω πριν φύγω, αλλά καταλαβαίνεις, τώρα που ξέρω, δεν μπορώ να τον αφήσω άλλο να περιμένει. Να ξέρεις πως κάθε μέρα θα μιλάμε για σένα, για την καλοσύνη σου, για τη μεγαλοσύνη της καρδιάς σου, για τη χωρίς όρους αγάπη σου. Θα μιλάμε για το φίλο θησαυρό που ευτυχίσαμε να έχουμε κι οι δυο σ’ αυτόν τον κόσμο.
Αντίο Νικόλα, φίλε αγαπημένε
Χρύσα

Σκούπισε τα δάκρυα του κι έστρεψε το βλέμμα προς τον αστυνομικό, που τον κοιτούσε ερωτηματικά από την είσοδο. “Εσύ καθάρισες” του είπε, “Μπορείς να το πεις κι αυτοκτονία. Εμείς οι άλλοι, θα ‘θελα να ‘ξερα πώς θα το λέμε”.
Ύστερα βγήκε από το σπίτι και αναρωτιόνταν κατά πού να τραβήξει.