Ψήφο στο...Όνειρο!

Μεγαλώσαμε ακούγοντας τους ενήλικες να συζητούν για την "ψήφο" τους, σαν να ήταν ένα "εργαλείο" πανίσχυρο και σημαντικό... Μέσα μας ίσως "ζηλεύαμε" και λιγάκι για αυτό το τόσο θαυμαστό δικαίωμα των μεγάλων... Νιώθαμε πως όταν θα ενηλικιωνόμασταν η ψήφος μας θα ήταν η φωνή μας, η δική μας θέληση απέναντι σε αλλαγές και όνειρα για το μέλλον, η συμμετοχή μας σε κάτι σπουδαίο και ιερό, όπως η ανάπτυξη και η ευημερία της χώρας μας, της πατρίδας μας...

Όμως το "παραμύθι" του "πανίσχυρου αυτού όπλου", καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα στα νεανικά μάτια του καθενός μας όταν ενηλικιωθήκαμε και συνειδητοποιήσαμε πως η δυνατότητα της ψηφοφορίας δεν αποτελεί τελικά τη λύση για να μπορέσουμε να συμβάλουμε στο να γίνει ο τόπος μας καλύτερος... Πάψαμε να ελπίζουμε και τελικά καταλήξαμε να παρακολουθούμε σαν θεατές ένα χυδαίο έργο χρόνων πολλών, που σήμερα έχει πάρει τερατόμορφες και βασανιστικές για όλους μας διαστάσεις... Και αύριο καλούμαστε να δώσουμε με την "πολύτιμη" ψήφο μας, τη λύση, την ανάσα και μια ελπίδα στην Ελλάδα μας, πως μπορεί πάλι να ελπίζει πως θα λάμψει, θα ανθίσει, θα διαπρέψει, θα γεννηθεί μέσα από τις στάχτες που απέμειναν, από τις "φωτιές" δεκαετιών που κάποιοι έβαζαν στον τόπο μας εις βάρος όλων...

Μια μέρα πριν τις εκλογές, τις πιο σημαντικές μετά από δεκαετίες εκλογών και νιώθω πως η αβεβαιότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης, κατατρώει το μυαλό κάθε ευσυνείδητου πολίτη. Κάθε νέου ανθρώπου που σκέφτεται το μέλλον του, κάθε γονιού που αγωνιά για τα παιδιά του, κάθε άνεργου, κάθε Έλληνα που ζορίζεται, που περιμένει ένα καλύτερο αύριο, που φοβάται, που απελπίζεται αλλά πάντα ελπίζει... 

Ο "Παρτακισμός" μας οδήγησε κάπου εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Από τη στιγμή που ο Έλληνας άρχισε να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, για το πως θα τα "αρπάξει" εκείνος και οι υπόλοιποι "ας πάνε να πνιγούν", άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της σήψης του λαού μας γιατί χάσαμε την ταυτότητα μας, γίναμε αδηφάγα όντα απέναντι στον ίδιο το συνάνθρωπο. Έτσι μας μάθανε τα τελευταία χρόνια, γιατί έτσι "τους βόλευε" για να μας έχουν του χεριού τους, για να μας κάνουν συνένοχους σε ένα "έγκλημα" που σήμερα ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας και μας παγώνει το αίμα, όμως χρόνια τώρα χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε γιατί "μας πετούσαν τα γλυκά και μας ζαχάρωναν" συνυπογράφαμε με το βόλεμα και τη σιωπή μας... Ποτέ δεν είναι αργά... Τα κομμάτια του παζλ μπορούν να ενωθούν ξανά... Και τώρα πια ξέρουμε και καταλαβαίνουμε πως κάτι πρέπει να αλλάξει, κάποιες βάσεις πρέπει να μπουν από την αρχή, κάποιοι πρέπει να κατέβουν από τις καρέκλες τους και να λογοδοτήσουν...

"Τι να ψηφίσω;;;"

Βασανιστικό, καθημερινό ερώτημα... Πέρασε παραπάνω από ένας μήνας από τις προηγούμενες εκλογές. Δύσκολες, παράξενες εκλογές. Και είχαμε όλο αυτό το διάστημα την ελπίδα να ακούσουμε πιο προσεκτικά του εκπροσώπους των κομμάτων, να σκεφτούμε σοβαρά και υπεύθυνα τι θα ήταν το καλύτερο για τη χώρα και για όλους μας συλλογικά και όχι το προσωπικό βόλεμα και συμφέρον του καθένα μας... Και κάθε μέρα που πέρασε όλοι σχεδόν, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο μας απογοήτευσαν. Κάνεις δεν μας πείθει ειλικρινά πως μπορεί να μας βγάλει από το χάος, πως η ψήφος που θα του δώσουμε θα έχει θετικό αντίκτυπο, πως ξέρει "τι μας περιμένει αύριο"... 

Και αναρωτιέμαι... Θα μπορέσουμε αύριο να κάνουμε αυτό που πρέπει για να γίνει η αλλαγή; Αυτή η αλλαγή που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο; Που θα χρειαστεί ίσως να ζοριστούμε, να αλλάξουμε συνήθειες αλλά θα μας οδηγήσει στο φως;... 

Μπορεί ακόμα να έχω πολλές σκέψεις στο κεφάλι μου, να φοβάμαι, να αμφιβάλλω, να προβληματίζομαι... Όμως σαν νέος άνθρωπος που η ζωή απλώνεται μπροστά μου σαν μια υπέροχη κολλά λευκό χαρτί που περιμένει να τη ζωγραφίσω με τα πιο λαμπερά χρώματα του κόσμου, έχω μέσα μου τη βαθιά πίστη πως η Ελλάδα μας και η άνθρωποι της έχουν μέσα τους ψυχή και αύριο θα την καταθέσουμε ο ένας για χάρη του άλλου... 

Αυτό θέλω να ονειρεύομαι... Γιατί στο τέρμα όλου αυτού του σκοτεινού μονοπατιού, αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας "κλέψει" με κανένα φόρο και κανένα χαράτσι είναι την καρδιά και το μυαλό μας. Και με όπλο αυτά τα δυο μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε...

Καλή ψήφο σε όλους...

Καληνύχτα, MariaR

Πέρασε κίολας ένας ολόκληρος χρόνος...

Πέρασε κιόλας ακριβώς ένας χρόνος από τη μέρα του γάμου μας και νιώθω τόσο έντονα στην ψυχή και στη σκέψη μου, όλες τις στιγμές σαν να ήταν μόλις χτες...Η προετοιμασία,η ανυπομονησία των τελευταίων ημερών, η αγωνία της μέρας, η παρουσία των συγγενών και φίλων, η απόλυτη χαρά μόλις αντίκρισα τον Παναγιώτη μου να με περιμένει στο αγαπημένο μας εκκλησάκι, η ανεπανάληπτες στιγμές στο γλέντι που ακολούθησε... Όλες οι στιγμές μικρές&μεγάλες, η κάθε μια με τη σημασία τους συνέθεσαν το παζλ του δικού μας παραμυθιού που τόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε!
Νιώθω τόσο τυχερή... Για τον άντρα μου που φρόντισε σχεδόν τα πάντα, για τους υπέροχους γονείς μου που μου πρόσφεραν τα πάντα απλόχερα και ίσως δεν ξέρουν πόσο πολύ τους αγαπώ και τους ευχαριστώ μέχρι και σήμερα, για τον αδερφό μου που πάντα στα δύσκολα είναι εκεί και ας μην μιλάει πολύ, τη γιαγιά&τον παππού που με συγκίνηση έζησαν τον πρώτο γάμο εγγονιού τους, για τους λιγοστούς αγαπημένους συγγενείς που κατάφεραν να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι, για τους συμμαθητές&φίλους που ήταν κοντά μου...
Και τόσοι άλλοι όμως που ξέρω πως θα το ήθελαν πολύ να είναι κοντά μου... Η γιαγιάκα μου που "έφυγε" ένα χρόνο πριν-όμως μου φύλαξε τη χαρά να φορέσω στο δάχτυλό μου κάτι από εκείνην, ο παππούλης που ήταν πολύ μεγάλος για να ταξιδέψει, ο αγαπημένος μου θείος που δεν μπόρεσε, φιλαράκια πολλά, οι ευχές όλων σας ήταν μαζί μας εκείνη τη μέρα...
Πόσες υπέροχες στιγμές ζει ένα ζευγάρι στο γάμο του...
Σκόρπιες εικόνες που γεμίζουν την ψυχή σου ευτυχία... Θυμάμαι τις φίλες μου από όλη τη διάρκεια της ζωής μου να με ντύνουν νύφη, τον μπαμπά μου να με συνοδεύει συγκινημένος στην εκκλησία, τον κόσμο που μας είχε τιμήσει με την παρουσία του κάνοντας μας να νιώθουμε την αγάπη του, τον πανέμορφο άντρα μου να με περιμένει, το φιλί μας, τον αγαπημένο μας κουμπάρο διακριτικά στο πλευρό μας, το υπέροχο μυστήριο σε μια εκκλησία τόσο συμβολική για μας, το χορό του Ησαΐα με το ρύζι και ύστερα η είσοδος μας στο κέντρο, η χαρά μας, η τρέλες μας, οι χοροί μας, το τραγούδι που μου αφιέρωσε τραγουδώντας ο Πάνος μου, στιγμή μοναδική και χαραγμένη στην καρδιά μου... Όλα κομμάτια του δικού μας ονείρου, της δικής μας στιγμής...
Ήσασταν όλοι αναπόσπαστα κομμάτια αυτής της σημαντικής μας μέρας...



Μα το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ το χρωστάω στο αγαπημένο, ξεχωριστό, όμορφο άντρα μου, που μου χάρισε την πιο όμορφη ημέρα της ζωή μου! Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν ήσουν εσύ η επιλογή της ζωής μου...
Σ' αγαπώ...



Εύχομαι σε όλους να έχουν ότι ειλικρινά επιθυμούν στη ζωή τους και σε όσους φίλους μας ετοιμάζονται να πάρουν σειρά έχω να πω πως όταν υπάρχει αγάπη ο γάμος είναι απλά μια υπέροχη γιορτή και τίποτα δεν αλλάζει μετά από αυτόν, τουλάχιστον μέχρι να γεμίσει το σπίτι με παιδιά!

Καληνύχτα, MariaR