Σήμερα ήταν η μέρα που ονόμασα "οργάνωση φωτογραφίας". Χαζεύοντας λοιπόν τόσες και τόσες νοστάλγησα ένα ταξίδι... Αγαπώ τα ταξίδια. Δεν ξέρω αν η εμπειρία ενός ταξιδιού μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Αλλάζεις παραστάσεις, γνωρίζεις νέα μέρη, δοκιμάζεις διαφορετικές κουζίνες, χάνεσαι έστω και για λίγο σε άλλους ρυθμούς ζωής, σε άλλες κουλτούρες...
Πριν λίγο καιρό έκανα το συγκλονιστικότερο ταξίδι της μέχρι τώρα ζωής μου με το σύντροφό μου. Maldives... Στην αρχή κάποιοι μας έλεγαν πως όλοι πηγαίνουν εκεί, πως θα βαρεθούμε, το ταξίδι είναι μεγάλο και διάφορα άλλα αρνητικά... Και μεις για καλή μας τύχη παρόλα αυτά αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι με γνώμονα πως θα επισκεφτούμε ένα μέρος που με τα χρόνια το φυσικό του κάλλος αλλοιώνεται και φυσικά την ξεκούραση.
Οι Maldives είναι ένα σύμπλεγμα νησιών, νοτιοδυτικά της Ινδίας. Συνολικά υπάρχουν 1.192 νησίδες από τις οποίες κατοικούνται οι 250. Πλησιάζοντας με το αεροπλάνο η εικόνα ήταν απλά αποστομωτική. Μικρές μικρές νησίδες άλλες βυθισμένες μέσα στο νερό και άλλες μερικά μέτρα μόνο πάνω από την επιφάνεια. Η διαφορετικότητα της μορφολογίας γίνεται αμέσως αισθητή όταν προσγειώνεσαι... Το αεροδρόμιο βρίσκεται πάνω σε ένα νησί δίπλα από την πρωτεύουσα, από το όποιο επιβιβάζεσαι σε σκάφος ή υδροπλάνο για να βρεθείς στο νησί που βρίσκεται το ξενοδοχείο που έχεις επιλέξει.
Η διαδρομή με το σκάφος μικρή, μιας και το νησί που διαλέξαμε, ήταν το κοντινότερο σε απόσταση μόλις 10λεπτών και λεγόταν Κurumba. Σε όλη τη διαδρομή βλέπεις γύρω σου νησάκια. Πλησιάζοντας, η εικόνα ήταν εξ' αρχής
καθηλωτική. Όσες φωτογραφίες και αν έχεις δει, ότι και αν έχεις φανταστεί, το τοπίο και τα χρώματα είναι μοναδικά και η εικόνα που βλέπεις μπροστά σου μοιάζει σαν βγαλμένη από ντοκιμαντέρ.
Η ξενοδοχειακή μονάδα απλώνεται σε όλο το νησί, εναρμονισμένη πλήρως με το περιβάλλον , κυρίως φτιαγμένη από ξύλο. Η βλάστηση μοναδική με κοκοφοίνικες, διάφορα άλλα ψηλά δέντρα, ορχιδέες και το αγαπημένο μου λουλούδι φούλι σε όλες του τις αποχρώσεις. Περπατήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο μας ανάμεσα στη φύση, πάνω σε σχεδιασμένα δρομάκια. Ήταν υπέροχο, με έντονο το ξύλινο στοιχείο,την απλότητα της διακόσμησης, το μεγάλο μπάνιο με όλες τις ανέσεις. Και κάπου εκεί τραβήξαμε τις κουρτίνες και εμφανίστηκε η μαγεία των καταγάλανων και καθαρών νερών και η κατάλευκη άμμος μόλις 2 βήματα από τη βεράντα μας...
Δεν ξέρω αν μπορώ όσα και αν πω να σας περιγράψω την εικόνα. Τα δέντρα έφταναν μέχρι την ακρογιαλιά, τα νερά ζεστά και τα χρώματα του ουρανού τόσο μοναδικά.
Ο καιρός ήταν επίσης κάτι το παράξενο, αφού φυσικά μιλάμε για τροπικό κλίμα. Είχε λιακάδα και τα νερά ήταν ήρεμα και ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιαζε, σηκωνόταν αέρας και έκανε καταιγίδα. Και μετά...πάλι αυτός ο υπέροχος ήλιος! Τα βράδια η βροχή μας έκανε συντροφιά με τις στάλες της, που έπεφταν στην ξύλινη σκεπή του δωματίου και ήταν σαν μια "τοπική μελωδία" που μας νανούριζε.
Οι μέρες κύλησαν σαν νερό! Όταν έχεις την τύχη να απολαμβάνεις αυτό το τοπίο και αυτή τη φύση δεν ξέρω αν γίνεται να βαρεθείς... Άνοιγα να διαβάσω ένα βιβλίο που είχα μαζί και δεν κατάφερνα να κρατήσω το βλέμμα μου μακρυά από τη θάλασσα. Άπλα καθόσουν στην παραλία, ή περπατούσες μέσα στο νησί και "χάζευες". Δοκίμασα διαφορετικά και πικάντικα φαγητά, η φιλοξενία των ντόπιων ανθρώπων που εργάζονταν πάνω στο νησί ήταν σκλαβωτική, οι φωτογραφίες που έβγαλα αμέτρητες και πάλι δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς αυτά που είδαμε.
Τις περισσότερες ώρες τις περνούσαμε μέσα στο νερό, με τις μάσκες και τους αναπνευστήρες να εξερευνούμε αυτό το μαγευτικό θαλάσσιο κόσμο που βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας. Τα κοράλλια, τα ψάρια. Τόσα διαφορετικά χρώματα τόσα διαφορετικά είδη. Σαν να έχεις μπει μέσα σε μια γυάλα ενυδρείου και βλέπεις από κοντά όλα αυτά τα "παράξενα" θαλάσσια πλάσματα. Είδαμε μέχρι και καρχαρίες, τρομακτικό δεν θα πω κάτι αντίθετο όμως και αυτό ακόμα χαράχτηκε στο μυαλό μου για πάντα.
Δεν ξέρω αν άξιζαν τόσα λεφτά για ένα ξενοδοχείο, τις υπηρεσίες του, την περιποίηση, ξέρω όμως πως αυτά που είδα και ένιωσα, αυτά που γνώρισα θα άξιζαν αυτά τα λεφτά ξανά και ξανά.
Το ανέφερα και στην αρχή:
αν δεν είναι εκεί ο παράδεισος, τότε δεν είναι πουθενά. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ανακαλύψω στο μέλλον άλλο τέτοιο μέρος γεμάτο γαλήνη, μοναδικότητα και απέραντη φυσική ομορφιά.
Καληνύχτα,
MariaR
Γυρίζοντας με τα πόδια τους δρόμους της πόλης ή στο αμάξι χαζεύοντας από το παράθυρο σε κάποιο φανάρι, βλέπω ζωγραφιές και συνθήματα σχεδόν παντού. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να αναλύσω αν συμφωνώ ή όχι με αυτό, αν είναι σωστό ή όχι. Εξάλλου δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και δεν ήταν αυτή η σκέψη που με κινητοποίηση να γράψω. Η αίσθηση που μου αφήνουν όλες αυτές οι "μουντζούρες" στους τοίχους, είναι η αίσθηση μιας γενιάς που νιώθει πως η φωνή της δεν ακούγεται, πως τα όνειρά της καταστρέφονται, μιας γενιάς που αντιδρά ίσως με τρόπους πρωτόγνωρους και διαφορετικούς από αυτούς που θεωρούνταν "σωστοί". Οι περισσότεροι σπεύδουν απλά να πουν πως είναι "λάθος", πως δείχνει "ασέβεια" σε όλους τους πολίτες που πληρώνουν για κάθε δημόσιο έργο που κάποιοι καταστρέφουν αναίτια...
Μα τι είναι πιο ασεβές; Η "καταστροφή" ενός τοίχου ή το να διαλύεις το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς; Μας ενοχλεί που πληρώνουμε ως πολίτες για να φτιαχτεί ο εκάστοτε τοίχος ή που οι πολιτικοί αυτής της χώρας μας λήστευαν κάθε μέρα;
