Γυρίζοντας με τα πόδια τους δρόμους της πόλης ή στο αμάξι χαζεύοντας από το παράθυρο σε κάποιο φανάρι, βλέπω ζωγραφιές και συνθήματα σχεδόν παντού. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να αναλύσω αν συμφωνώ ή όχι με αυτό, αν είναι σωστό ή όχι. Εξάλλου δεν είναι αυτός ο ρόλος μου και δεν ήταν αυτή η σκέψη που με κινητοποίηση να γράψω. Η αίσθηση που μου αφήνουν όλες αυτές οι "μουντζούρες" στους τοίχους, είναι η αίσθηση μιας γενιάς που νιώθει πως η φωνή της δεν ακούγεται, πως τα όνειρά της καταστρέφονται, μιας γενιάς που αντιδρά ίσως με τρόπους πρωτόγνωρους και διαφορετικούς από αυτούς που θεωρούνταν "σωστοί". Οι περισσότεροι σπεύδουν απλά να πουν πως είναι "λάθος", πως δείχνει "ασέβεια" σε όλους τους πολίτες που πληρώνουν για κάθε δημόσιο έργο που κάποιοι καταστρέφουν αναίτια...
Μα τι είναι πιο ασεβές; Η "καταστροφή" ενός τοίχου ή το να διαλύεις το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς; Μας ενοχλεί που πληρώνουμε ως πολίτες για να φτιαχτεί ο εκάστοτε τοίχος ή που οι πολιτικοί αυτής της χώρας μας λήστευαν κάθε μέρα;Αυτές οι μουντζούρες στους τοίχους είναι η αγανάκτηση, η οργή, η θλίψη, η ανάγκη να ακουστής, να αποτυπώσεις τους φόβους σου.
Για σκέψου... Πόσα τέτοια συνθήματα δεν σε έχουν εκφράσει απόλυτα; Πόσοι από μας δεν νιώθουμε πως δεν έχουμε λόγο στην ίδια μας τη χώρα, την ίδια μας τη ζωή; Πως οι παλαιότερες γενιές ζητούν από μας σεβασμό όταν μας κληρονόμησαν ένα μέλλον γκρίζο;
Εγώ αγαπώ τα συνθήματα και τις ζωγραφιές. Τις αγαπώ γιατί με κάνουν να πιστεύω πως κάποιοι εκεί έξω δεν είναι τόσο απαθής όσο εγώ, εσύ, κάποιοι από μας. Κάποιοι προβληματίζονται, συλλογίζονται, ονειρεύονται για κάτι καλύτερο. Αυτό είναι που μου δίνει ελπίδα!
Οι τοίχοι δεν είναι απλά ένας τρόπος να δείξουν ασέβεια αυτοί που γράφουν. Είναι ένας "καμβάς συναισθημάτων"... Δεν θα πω τίποτε άλλο. Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους και ο καθένας θα σκεφτεί και θα αισθανθεί ανάλογα...
Καληνύχτα, MariaR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου