Τρίτη 24 Ιουλίου 2018

Η τραγωδία που κομμάτιασε το μέσα μας...


Είχα χρόνια να γράψω...
Η παύση αυτή "έσπασε" μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της τραγωδίας.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να βρουν το δρόμο να υποθούν...

Φώτο από athensmagazine.gr

Έπεσα για ύπνο με ένα βάρος στο στήθος...Είπα μέσα μου ώντας από τη φύση μου αισιόδοξη, πως η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν καλύτερη...
Ξύπνησα σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος...
Σε ένα μαύρο φόντο που σκέπασε κάθε "καλημέρα", κάθε ελπίδα...
Αποσβολωμένη, βουβή, με το μυαλό μου να γεμίζει εικόνες τραγωδίας, εικόνες μαύρες, που μυρίζουν θάνατο...
Συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν για τις ζωές τους με αντίπαλο τον παμφάγο "πύρινο τέρας"...
Ένα τέρας που ξεκλήρησε οικογένειες, μάτωσε ψυχές, ισοπέδωσε το πολύτιμο πράσινο της Αθήνας.
Δεν είμαστε εκεί, δεν κινδυνεύουμε, δεν χάσαμε κάποιον δικό μας και όμως έχουμε παγώσει και συμπάσχουμε για την απίστευτη αυτή τραγωδία που έπληξε συνανθρώπους μας.
Μια στιγμή, μια κακή στιγμή αρκεί για να βρεθείς στη θέση του άλλου...
Τρέμω στη σκέψη πως έψαχναν απεγνωσμένα τον τρόπο να σωθούν και να σώσουν τους ανθρώπους τους...
Τρέμω στη σκέψη πως κάποιες μάνες έσφιξαν τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους και έσβησαν...
Τρέμω στη σκέψη πως προσπάθησαν για δευτερόλεπτα να κλείσουν τα μάτια, να τα φιλησουν σφίγγοντας τα πάνω τους ξέροντας πως ήρθε το τέλος...
Πόσοι αθώοι;;; Γιατί...;;;
Πόσα παιδιά, πόσοι νέοι άνθρωποι,πόσοι ηλικιωμένοι, ακόμα και ζώα είχαν αυτό το αδιανόητο τέλος... Το άδικο τέλος.
Πως να συλλάβεις το "γιατί" και το πως;
Τι να πεις σε αυτούς που έμειναν πίσω να αγωνιούν γι'αυτούς που αγνοούνται;;;
Σε αυτούς που πήραν την κακή είδηση για τον άνθρωπο τους;;;
Που να βρεις την ελπίδα μέσα σε αυτο το μαύρο τοπίο;;;
....
Ας βρούμε τη δύναμη να βοηθήσουμε εθελοντικά σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες που έχουν ήδη ξεκινήσει σε καθε γωνία της χώρας μας, ώστε να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτούς που επιβίωσαν, αλλά χρειάζονται βοήθεια για το δύσκολο αύριο που θα ξημερώνει γι'αυτούς από δω και πέρα,κάθε μέρα για αρκετό καιρό...

Μια προσευχή...
Ίσως και αυτή να φτάνει για κάποιους μια τέτοια στιγμή...


                           Φώτο από nooz.gr



                 Φ: ΙΝΤΙΜΕ/ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ bovary.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου