Πόσο πολύ αγαπώ να φιλοξενούμε φίλους και συγγενείς στο σπίτι μας... Αυτή η αίσθηση που βιώνεις για κάποιο διάστημα όπου το σπίτι σου είναι γεμάτο, η διαφορετικότητα της καθημερινότητας όπου μαγειρεύεις με παρέα για πολλά άτομα, τα παιχνίδια στο τζάκι, τα σχέδια για βόλτες... Είναι ευλογία να μπορείς να συνυπάρξεις με άλλους ανθρώπους, αλλιώς τι νόημα έχουν τα όμορφα σπίτια, τα μεγάλα ή όχι, αν δεν τα μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς; Έτσι και φέτος τις γιορτές είχα την τύχη να είναι εδώ έστω οι γονείς μου για να περάσουν μαζί με μας την Πρωτοχρονιά! Και μπορεί να μην βγήκαμε πολύ, αλλά τα βράδια που παίζαμε χαρτάκι, οι κουβέντες που κάναμε και κατέληγαν σε αμέτρητα γέλια, τα μαγειρέματα και η επαφή μαζί τους ήταν τα μοναδικά συστατικά για να γεμίζουν την ψυχή της "ξενιτεμένης" κόρης - ναι ναι για μένα λέω :Ρ -
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η μέρα να αποχαιρετίσω τον μπαμπά μου. Αχ αυτός ο μπαμπάς... Αν υπάρχει μια λέξη που μέσα μου αμέσως μου τον φέρνει στο μυαλό είναι "αποχαιρετισμός". Χρόνια ολόκληρα ναυτικός θυμάμαι από παιδάκι πως πάντα κάποια στιγμή έπρεπε να τον αποχαιρετώ. Και μπορεί να φαντάζεστε πως με τον καιρό, με τα χρόνια αυτή η υποχρεωτική στιγμή έγινε πιο εύκολη, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι συνηθίζεις, ναι μπορεί να μην κλάψεις όμως τίποτα και πότε όσος χρόνος και αν πέρασε δεν άλλαξε το πως αισθανόμουν και αισθάνομαι κάθε φορά που πρέπει να του πω "καλό ταξίδι μπαμπά".
Τότε ήταν δύσκολο γιατί ήξερα πως θα μας λείψει, πως θα δουλεύει σκληρά, πως εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν για κάποιο διάστημα γιατί δεν γίνεται αλλιώς, ήξερα πόσες στιγμές και πράγματα θα χάσει από τη ζωή του και την κοινή μας οικογενειακή ζωή... Και τώρα που βγήκε στη σύνταξη ο αποχαιρετισμός μας όταν μας επισκέπτεται, είναι το ίδιο δύσκολος, γιατί τώρα νιώθω πως η απόσταση στην οποία επέλεξα εγώ να ζω από τους δικούς μου αφού ζω σε άλλη πόλη, του στερεί τη χαρά και την ευκαιρία να καλύψει κάποια δικά του κενά στην ψυχή του. Είναι δύσκολο για έναν γονιό να ζει μακρυά από το παιδί του. Πόσο μάλλον για έναν πατέρα που έζησε τόσα χρόνια μακρυά και τώρα που γύρισε τίποτε δεν είναι ίδιο γιατί εμείς έχουμε φτιάξει τη ζωή μας.
Έτσι λοιπόν όταν χτες ήρθε η ώρα για να τον χαιρετήσω ένιωσα πάλι τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα από τότε που ήμουν παιδί.. Για κάποιο μαγικά παράξενο τρόπο, ο μοναδικός άνθρωπος που έχω μάθει να αποχαιρετώ τόσο συχνά, είναι αυτός ο ίδιος άνθρωπος που δυσκολεύομαι τόσο πολύ να το κάνω και ας είμαι πια 26... Εξήγηση μια και απλή: Αδυναμία μεγάλη!
Καλό ταξίδι μπαμπά, να μας ξανάρθεις...
Καληνύχτα, MariaR
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η μέρα να αποχαιρετίσω τον μπαμπά μου. Αχ αυτός ο μπαμπάς... Αν υπάρχει μια λέξη που μέσα μου αμέσως μου τον φέρνει στο μυαλό είναι "αποχαιρετισμός". Χρόνια ολόκληρα ναυτικός θυμάμαι από παιδάκι πως πάντα κάποια στιγμή έπρεπε να τον αποχαιρετώ. Και μπορεί να φαντάζεστε πως με τον καιρό, με τα χρόνια αυτή η υποχρεωτική στιγμή έγινε πιο εύκολη, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι συνηθίζεις, ναι μπορεί να μην κλάψεις όμως τίποτα και πότε όσος χρόνος και αν πέρασε δεν άλλαξε το πως αισθανόμουν και αισθάνομαι κάθε φορά που πρέπει να του πω "καλό ταξίδι μπαμπά".
Τότε ήταν δύσκολο γιατί ήξερα πως θα μας λείψει, πως θα δουλεύει σκληρά, πως εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν για κάποιο διάστημα γιατί δεν γίνεται αλλιώς, ήξερα πόσες στιγμές και πράγματα θα χάσει από τη ζωή του και την κοινή μας οικογενειακή ζωή... Και τώρα που βγήκε στη σύνταξη ο αποχαιρετισμός μας όταν μας επισκέπτεται, είναι το ίδιο δύσκολος, γιατί τώρα νιώθω πως η απόσταση στην οποία επέλεξα εγώ να ζω από τους δικούς μου αφού ζω σε άλλη πόλη, του στερεί τη χαρά και την ευκαιρία να καλύψει κάποια δικά του κενά στην ψυχή του. Είναι δύσκολο για έναν γονιό να ζει μακρυά από το παιδί του. Πόσο μάλλον για έναν πατέρα που έζησε τόσα χρόνια μακρυά και τώρα που γύρισε τίποτε δεν είναι ίδιο γιατί εμείς έχουμε φτιάξει τη ζωή μας.
Καλό ταξίδι μπαμπά, να μας ξανάρθεις...
Καληνύχτα, MariaR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου