Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

To 2012 μας αποχαιρετά...

   Τελευταία μέρα του 2012... Τελευταίες ώρες μιας χρονιάς που φεύγει...
   Όλοι λίγο πολύ, κάναμε τους απολογισμούς μας, αναπολήσαμε, θυμηθήκαμε...
   Η σκέψη μου γυρίζει σε τόσα και τόσα... Σε όσα έφερε και πήρε αυτή η χρονιά και μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα πως δεν θέλω να ξεχάσω, ούτε να διαγράψω τίποτα. Όσα δυσάρεστα συνέβησαν δεν μπορούν να "ξεγίνουν". Ίσως μέσα από αυτά να γίναμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο δεκτικοί στο να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά αξίζει στη ζωή μας... 
   Κάποιοι ήρθαν αυτή τη χρονιά και τους εύχομαι μια ζωή όμορφη, σαν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι και κάποιοι δυστυχώς έφυγαν και θα μας λείψουν, μα δεν τους ξεχνάμε και ελπίζω πως κάπου στον απέραντο ουρανό λάμπουν όλοι σαν αστέρια και φωτίζουν τις ψυχές αυτών που τους έχουν ανάγκη...
   Καμιά χρονιά δεν είναι "κακή"... Αφού ζούμε, έχουμε την υγεία μας και χαμογελάμε όλα είναι υπέροχα!
   Σε λίγες ώρες όταν θα μετράτε αντίστροφα για να αποδεχτείτε την νέα χρονιά, να σκέφτεστε, να ονειρεύεστε και πιστεύεται βαθιά πως όλα όσα επιθυμείτε θα έρθουν... Και αν δεν έρθουν φέτος, έρχεται και η επόμενη χρονιά και η επόμενη χρονιά και η επόμενη χρονιά... Και όταν θα ευχηθείτε σε αυτούς που αγαπάτε, να τους ευχηθείτε ειλικρινά και από καρδιάς. Ξεχωριστές ευχές για όλους...

   Εγώ θα ευχηθώ σε όλους σας τα δυο πιο σημαντικά "δώρα" της ζωής: υγεία και αγάπη!!! Και ύστερα θα ευχηθώ μια ανατρεπτική, διαφορετική, χρωματιστή, παιχνιδιαρική, ελπιδοφόρα&γεμάτη όνειρα που κατακτιούνται χρονιά για όλους!
   Και μην ξεχνάτε πως ότι και αν συμβεί από αύριο, ότι και αν ξημερώσει το 2013, εσείς να χαμογελάτε, γιατί με το χαμόγελο όλα μοιάζουν λίγο πιο όμορφο και για σας και για τους γύρω σας!!!

Kαληνύχτα, MariaR 
Τα λέμε του χρόνου... ;Ρ

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Σύρος...Χειμώνα σε κυκλαδίτικο νησί...

   Ο περισσότερος κόσμος έχει συνδυάσει τα νησιά της χώρας μας με τις καλοκαιρινές διακοπές και φυσικά όχι άδικα...
   Γεννημένη σε κυκλαδίτικο νησί, έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εκεί και είχα την τύχη να γνωρίσω τη μαγεία του χειμώνα σε έναν τόπο που γύρω γύρω έχει θάλασσα... Είναι υπέροχη η αίσθηση της φουρτουνιασμένης σκούρας μπλε θάλασσας, των αφρισμένων κυμάτων που χτυπάνε στα βράχια, του συννεφιασμένου ουρανού που "γκριζάρει" με χιλιάδες αποχρώσεις κάθε γωνιά,κάθε δρομάκι, κάθε κτίριο του νησιού, της βροχής που καθρεφτίζεται στα αριστοκρατικά μάρμαρα της πλατείας μας... Και ο ήλιος...Αυτός ο λαμπερός ήλιος που μόλις ξεπροβάλει ζεσταίνει με μιας τα πάντα, σαν να' ναι πάλι καλοκαίρι ακόμα και μέσα στην καρδιά του Δεκέμβρη... Πόσο ταιριάζει η μελαγχολία του χειμώνα στην πανέμορφη πατρίδα μου...
   Και αναχωρώντας με το πλοίο, η ομορφιά της Ερμούπολης, που όλο και ξεμακραίνει τόσο επιβλητική και μοναδική που σε κάνει πάντα να ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα γυρίσεις πάλι πίσω...

   Δεν πρόλαβα να μαγνητίσω με το φακό μου πολλά μέρη, μα έστω και λίγες φωτογραφίες είναι αρκετές για να σας ταξιδέψουν λιγάκι...







































Καληνύχτα, ΜariaR

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Από το πουθενά...στον Caveman!!!

   Τα πράγματα σε ένα οποιοδήποτε άλλο σύμπαν θα ήταν πολύ απλά.Χτες είδα μια υπέροχη θεατρική παράσταση... Όμως όταν κάτι έχει να κάνει με μένα και την φίλη μου Ισαβέλα τα πράγματα περιπλέκονται...
   Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή...
   Είναι 2-3 μέρες τώρα που προσπαθούσαμε εντατικά εγώ και η εν λόγο φιλενάδα να κανονίσουμε να πάμε σινεμά να δούμε το "Αν" του Χ.Παπακαλιάτη. Τη μια δεν μπορούσε εκείνη,την άλλη τύχαινε κάτι... Φτάσαμε λοιπόν στο χθες όπου αποφασίσαμε νωρίς νωρίς πως το βραδάκι θα πηγαίναμε σινεμά. Μετά άρχισαν τα παρατράγουδα και τα τηλέφωνα και οι ακυρώσεις που δεν ήταν και σίγουρες...χα χα! Καταλήξαμε λοιπόν μετά από "ώριμες" συζητήσεις πως μάλλον δεν βόλευαν οι προβολές του κινηματογράφου και το αφήσαμε για άλλη μέρα... Εμένα βέβαια με έτρωγε που πάλι δεν θα τα καταφέρναμε και έψαξα το πρόγραμμα ενός άλλου κινηματογράφου που είχε αργά το βράδυ προβολές,ελπίζοντας από πείσμα πως "απόψε θα πάμε σινεμά επιτέλους"... Κάλεσα αρκετές φορές στο κινητό την φιλεναδίτσα η οποία ως συνήθως με έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια. Το πήρα λοιπόν απόφαση και μπήκα να κάνω το μπανάκι μου και επιτέλους να λούσω τα μαλλιά μου που όλο καθυστερούσα μήπως και κανονίζαμε κάτι!
   Βγαίνω από το μπάνιο και στέκομαι μπροστά στη φωτιά με το μπουρνούζι και τα μαλλιά μούσκεμα και τυλιγμένα...Η ώρα 20.45... Και τότε χτυπάει το τηλέφωνο και είναι το "φρούτο",η Ισαβέλα, που τόσες φορές την κάλεσα και τι μου λέει;;;

-Ρε συ φιλενάδα προλαβαίνεις να είσαι έτοιμη να πάμε 21.15 σε μια θεατρική παράσταση που μου δώσανε κάτι εισιτήρια;;;

   Η πρώτη μου σκέψη σας το ομολογώ ήταν να της πω "ρε πας καλά;;;" ,αλλά τελικά της είπα ξεκινάω να ετοιμαστώ γρήγορα και αν προλάβουμε... Το πως ντύθηκα, τι έβαλα, τι έκανα τα ολόβρεχτα μαλλιά μου δεν χρειάζεται να σας πω... 'Εβαλα ότι βρήκα μπροστά μου, φόρεσα σκούφο για να καλύψω τα μαλλιά, έβαλα σαν κυρία λίγη μάσκαρα και ξεχύθηκα στο δρόμο να προλάβω να πάω σπίτι της. Στο δρόμο βέβαια είχα το κουράγιο να την πάρω τηλέφωνο να της πω πως ξεκίνησα και εκείνη είχε το θράσος να ρωτήσει "τι έβαλες;"... Χα χα!!! την απείλησα πως αν ντυνόταν πολύ φυσιολογικά την είχε βάψει... :Ρ
   Τελικά για καλή μας τύχη όταν φτάσαμε στο θέατρο είχε πολύ κόσμο και η παράσταση άργησε να ξεκινήσει. Είχαμε δυο υπέροχες θέσεις, δώρο μιας γενναιόδωρης ψυχής που μας χάρισε τα εισιτήρια (Ήρα ευχαριστουμέεεεεεεεεεεε!!!). Κάτσαμε, αφού εννοείται προμηθευτήκαμε ως γνωστές "φαγάνες" ποπ-κορν και πατατάκια...
   Η παράσταση αυτή ομολογώ έχει παιχτεί αρκετές φορές και όμως δεν είχε τύχει να την παρακολουθήσω. Λέγεται "Caveman" και είναι ένας ξεκαρδιστικός μονόλογος του ηθοποιού Βλαδίμηρου Κυριακίδη, ο όποιος μας καθήλωσε, μας έκανε να γελάσουμε, να δούμε στοιχεία του εαυτού μας στις ιστορίες που διηγήθηκε... Ένα έργο που μπορεί να μη βασίζεται σε υπέροχα και ποικίλα σκηνικά, να μην είχε πλήθος ηθοποιών, όμως αυτό ακριβώς είναι που την έκανε τόσο να μας κερδίσει και να αναδείξει την ταλεντάρα του πρωταγωνιστή. Το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος σίγουρα το άξιζε και το χάρηκε ο ίδιος, όμως και το κοινό από κάτω το έδωσε με την ψυχή του...
    Ότι δίνεις παίρνεις νομίζω...

Κάποιες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο για την παράσταση και αξίζει να γνωρίζεται:
Ο «άνθρωπος των σπηλαίων» είναι δημιούργημα του Αμερικανού Rob Becker, που ούτε ο ίδιος υπολόγιζε την επιτυχία και τον ενθουσιασμό που θα γνώριζε σε όλον τον κόσμο. Έχει συναρπάσει πάνω από 10.000.000 θεατές τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Παίζεται σε 30 χώρες ταυτόχρονα και εξακολουθεί να κρατά την πρωτιά σαν τη μακροβιότερη σόλο κωμωδία στην ιστορία του Broadway! (πηγή: http://www.coronet.gr/performances/caveman )
Πρόκειται για την προσπάθεια κατανόησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης αλλά και των προβλημάτων που προκύπτουν ανάμεσα στα δύο φύλα λόγω της διαφοράς νοοτροπίας. Αυτό μάλιστα προσπαθεί να το πετύχει μέσα από τη σύγκριση του άνδρα και της γυναίκας μέσω της αναδρομής στην ιστορία, από την εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων. (πηγή: http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=14864 )
 

Αν λοιπόν δείτε κάπου μια αφίσα πως η παράσταση παίζεται στην πόλη σας, θα σας πω μόνο δυο πράγματα. 1) Τρέξτε να την δείτε, 2) Πηγαίνετε οπωσδήποτε με το ταίρι σας ;)

   Φίλη μου αγαπημένη ξέρεις πόσο σε αγαπώ και πόοοσο καλά περνάω μαζί σου αλλά όπως σου είπα και χθες πρέπει να κοιτάξουμε τους αστρολογικούς μας χάρτες, γιατί δεν μπορεί...κάτι συμβαίνει στους πλανήτες μας και πάντα οι συνεννοήσεις μας είναι για γέλια...
 Καληνύχτα, ΜariaR







 
   

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Ισορροπώντας ανάμεσα στα πάντα και στο τίποτα...

   Οι γιορτές πλησιάζουν. Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και λίγο ή πολύ όλοι κάνοντας τον απολογισμό μας, θυμόμαστε καλές και κακές στιγμές που περάσαμε...
   Φέτος ήταν μια διαφορετική χρονιά για τη χώρα μας, την κοινωνία μας, τον καθένα μας ξεχωριστά. Νιώθω πως για πρώτη φορά αυτή τη χρονιά, απλώθηκε γύρω μας η θλίψη σε όλες της τις αποχρώσεις. Παραδέχομαι πως αισθάνομαι τυχερή που έχω την υγεία μου εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Είδα τόσο πόνο και ειλικρινά με όσα συμβαίνουν νιώθω ευγνώμων και ευτυχισμένη μόνο με αυτό.
   Η κρίση χτύπησε τις πόρτες όλων μας... Έφερε αβεβαιότητα, άγχος, αγωνία, απόγνωση. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να θέλεις να προσφέρεις στην οικογένειά σου, στον ίδιο σου τον εαυτό, να θέλεις να εργαστείς και να μην βρίσκεις δουλειά. Άνθρωποι έχασαν περιουσίες, στερούνται τα βασικά,μετανάστευσαν, δυστυχώς κάποιοι δεν άντεξαν την απελπισία και αυτοκτόνησαν... Όλα τραγικές συνέπειες της κρίσης, ενός "αδηφάγου τέρατος" που ήρθε στις ζωές μας με σκοπό να μας στερήσει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα.
   Η κρίση αλώνισε τις ψυχές μας και θέρισε κάθε ζεστό και θετικό συναίσθημά μας, όμως μέσα μου βαθιά νιώθω πως για όλους υπάρχει μια σπίθα ελπίδας, μια ευκαιρία, αρκεί μόλις μας παρουσιαστεί να είμαστε έτοιμοι να την αρπάξουμε. Και το πιστεύω αυτό κυρίως για τους νέους ανθρώπους, που στο πέρασμα αυτής της χρονιάς πίστεψαν πως τα όνειρα για το μέλλον τους γκρεμίστηκαν... Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Μιλώ με τη φωνή και την πίστη της αθεράπευτα ρομαντικής, της εκ γενετής ονειροπόλας. 
   Αν το όνειρο μοιράζεται, το χαρίζω σε όλους με μεγάλες δόσεις!!!
   Υπάρχουν ευκαιρίες... Και αν όχι εδώ...κάπου αλλού, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Kαι αν σας τρομάζει η αλλαγή, αν φοβάστε το άγνωστο, αν αναρωτιέστε αν θα τα καταφέρετε, αν νομίζετε πως θα είναι δύσκολο να κάνετε φίλους και παρέες, αν...αν...αν..., τότε να θυμάστε πως τη ζωή μας τη χτίζουμε με τη θέληση μας. Να θυμάστε πως αξίζει να παλέψετε σκληρά για να βρείτε την ευτυχία στην ψυχή σας, απ΄το να υπομένεται την γνώριμη δυστυχία της τωρινής σας ζωής.
   Στο κάτω κάτω να σας ρωτήσω και κάτι; Η ζωή ισορροπεί ανάμεσα στα πάντα και στο τίποτα... Εσύ τι θα διαλέξεις για τον εαυτό σου; Πάρε βαθιά ανάσα λοιπόν, πίστεψε πως μπορείς να πετάξεις και άλλαξε τη ζωή σου!
Στο χρωστάς εξάλλου... 



Καληνύχτα,  ΜariaR
   

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Οι Παραολυμπιακοί αγώνες είναι γιορτή,αλλά κυρίως μάθημα ζωής...


   Αν οι Ολυμπιακοί αγώνες, είναι η θεμελίωση του ολυμπιακού πνεύματος, τότε οι Παραολυμπιακοί αγώνες, είναι αυτοί που το απογειώνουν, αποτυπώνοντας περίτρανα στις προσπάθειες των αθλητών τους , το ανυπέρβλητο μεγαλείο ψυχής, την ανθρώπινη δύναμη&θέληση.
   Η Παραολυμπιάδα είναι κάθε φορά ένα ανεπανάληπτο γεγονός, που είτε το ζήσεις από κοντά, είτε το παρακολουθήσεις από την τηλεόραση, ένα είναι σίγουρο: πως κάθε μέρα, κάθε αγώνισμα, κάθε αθλητής, είναι ένα μοναδικό&ξεχωριστό μάθημα ζωής.
Παρακολούθησα πολύ τους αγώνες, (αν και θεωρώ πως οι κάλυψη τους από όλα τα ΜΜΕ της χώρας μας ήταν ντροπιαστικά ελλιπής) και ένιωσα αστείρευτη&διπλή περηφάνια για κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν, γιατί στο βλέμμα τους είδα την ίδια φλόγα της δύναμης&τους πάθους,την ίδια δίψα για ζωή, την ίδια λάμψη για να κατορθώσουν το καλύτερο-το παραπάνω. Είδα το μεγαλείο της ψυχής, που καθημερινά έχω την τύχη να αντικρίζω στο βλέμμα του άντρα που έχω δίπλα μου...
   Ο δικός μου Παναγιώτης, (όπως και πόλλοι άλλοι με αναπηρίες) μπορεί να μην έτρεξε με το καρότσι του σε κάποια Ολυμπιάδα, όμως με κάνει να νιώθω θαυμασμό&περηφάνια, γιατί δίνει καθημερινά τη "μάχη" της επιβίωσης&διεκδίκησης του αναυθαίρετου δικαιώματος σε μια ισότιμη ζωή, όπως και όλα τα ΑΜΕΑ, σε μια κοινωνία, που δακρύζει περήφανα για τις ολυμπιακές τους επιδόσεις, όμως τους στερεί καθημερινά, απλά αλλά τόσο πολύτιμα δικαιώματα για την ισότιμη διαβίωση τους... (Μεγάλο κεφάλαιο η ζωή των ΑΜΕΑ που δεν θα αναπτύξω τώρα...)
   Δεν ξέρω γιατί δίνουμε τόσο περισσότερη σημασία στους Ολυμπιακούς Αγώνες&"απαξιούμε", νιώθω για τους Παραολυμπιακούς; Μας τυφλώνουν τα "μεγάλα" ονόματα, τα "απίστευτα" ρεκόρ; Για σκέψου λίγο πιο βαθιά...; Για προσπάθησε να κολυμπήσεις χωρίς να κουνάς τα πόδια σου... Κάνε άλμα σε μήκος ή ύψος χωρίς να βλέπεις, τρέξε σπρώχνοντας μόνο με τα χέρια σου ένα καρότσι... Παίξε βόλεϋ ή ξιφασκία καθιστός... Χωρίς καν να δοκιμάσουμε&μόνο αν αναλογιστούμε&αντιληφθούμε τη δυσκολία&πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται για να γίνουν όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιούμε αμέσως το μεγαλείο των Παραολυμπιακών αγώνων... ( Προς θεού δεν υποτιμώ τους "κανονικούς Ολυμπιακούς αγώνες)
   Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι οι "Ήρωες της Ζωής". Και γύρω μας υπάρχουν πολλοί, αρκεί να τους κοιτάξουμε με θαυμασμό&όχι λύπηση. Μπορούν&κατορθώνουν καθημερινά μικρά&μεγάλα θαύματα και γι' αυτό "υποκλίνομαι" σε κάθε έναν από αυτούς.
   Δυσκολεύτηκα πολύ να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο, κυρίως γιατί τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα πολλές φορές, από τη δύναμη των εικόνων που με διαπερνούσε , συγκινώντας με...
Θα μοιραστώ μαζί σας τέτοιες εικόνες...
Ανεπανάληπτες.
Συγκλονιστικές.
Ανατριχιαστικές.
Συγκινητικές.
Υπέροχες.
Εικόνες που μιλούν στις καρδιές όλων μας.


Preparing...

Ο Βρετανός Cameron Leslie προετοιμάζεται για τα 200m ελεύθερο S5.
Η Κινέζα Lu Dong,δαγκώνει μια πετσέτα με τα δόντια της,καθώς ετοιμάζεται για την εκκίνηση των 100μ πρόσθιο S6.
H Βρετανίδα Susannah Rodgers αφήνει πίσω της το τεχνητό της μέλος,πριν τα 100m ελεύθερο S7. 
O Σλοβάκος Darko Duric, σκουπίζεται μετά τον αγώνα των 100m ελεύθερο S4.
H Natali Pronina από το Αζερμπαϊτζάν, προσεύχεται.


Trying...
Competing...

Αθλητής της τοξοβολίας χωρίς χέρια.
Ο αργυρός Έλληνας, Πασχάλης Σταθελάκος, αγωνίζεται στο δίσκο.
Ο Έλληνας Αθανάσιος Μπαράκας με πρόβλημα όρασης, κάνει την προσπάθεια του στο μήκος. 
Ο Iliesa Delana από τα νησιά Φίτζι, αγωνίζεται&έπειτα πανηγυρίζει τη νίκη του.
Ο Τζαμαϊκανός Alphanso Cunningham αγωνίζεται στο δίσκο.
Η Αυστραλέζα Kelly Cartwright, σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ&παίρνει το χρυσό στο μήκος.
Ο Έλληνας Μανώλης Στεφανουδάκης,αγωνίζεται στο ακόντιο όπου και πήρε το χάλκινο μετάλλιο.
Ο Γιαπωνέζος Toru Suzuki εν ώρα δράσης στο άλμα εις ύψος.
Ο Γερμανός Reinhold Boetzel κάνει την προσπάθεια του στο άλμα εις ύψος.
Η Tatyana Mcfadden,κατά τη διάρκεια του αγώνα των 100μ.
Αθλητές με προβλήματα όρασης, κατά τη διάρκεια αγώνα ποδοσφαίρου.
Στιγμιότυπο αθλητών κατά τη διάρκεια αγώνα μπάσκετ με αμαξίδια.
Υποβρύχια λήψη αθλητριών κατά τη διάρκεια των 400μ ελεύθερο S8.
Πριν από ένα χρόνο έχασε το φως του στο Αφγανιστάν.Ο Μπράντ Σνάϊντερ,αμερικανός βετεράνος, βρήκε το σθένος να συνεχίσει τη ζωή του&να κατακτήσει στην πρώτη του εμφάνισει σε Παραολυμπιάδα 2χρυσά μετάλλια.
Η Βρετανίδα Lauren Steadman αγωνίζεται στα 400μ ελεύθερο. 
Η Dagmara Witos-Eze αγωνίζεται με την Pui Shan Fan,στην ξιφασκία με αμαξίδιο.
Αθλητές αγωνίζονται με αμαξίδια στην ποδηλασία δρόμου με φόντο το Buckingham Palace.

Ο Βρετανός David Wetherill αγωνίζεται στο επιτραπέζιο τένις,υποβοηθούμενος από ένα μπαστούνι...








...αυτό φυσικά δεν τον εμπόδισε να κάνει ακόμα και "βουτιά" για να πάρει τον πόντο.


Η Πολωνή Natalia Partyka, αφοσιωμένη στην μπάλα της, αγωνίζεται στο επιτραπέζιο τένις.
Ο Ισραηλινός Noam Gershony,κατά τη διάρκεια του αγώνα τένις με αμαξίδιο.
Η Ελληνική ομάδα boccia, αγωνίζεται&κερδίζει το χρυσό.
Ο Jesus Aguilar από τη Βενεζουέλα,συγκρούεται καθώς κατευθύνεται στον τερματισμό των 800μ-Τ53.
Ο Χουσεϊν Ομάρ Χασάν από το Τζιμπουτί  υποχρέωσε τις χιλιάδες φιλάθλων να σηκωθούν όρθιοι &να τον αποθεώσουν κατά τον τερματισμό του στην κούρσα των 1.500μ. Είχε την ατυχία να τραυματιστεί στον αχίλλειο, στο ξεκίνημα της κούρσας, αλλά δεν εγκατέλειψε... Το έβαλε πείσμα να τερματίσει, έστω κι αν χρειάστηκε 7 λεπτά περισσότερα από τον προτελευταίο δρομέα.


Η αθλήτρια από τη Βραζιλία, με πρόβλημα όρασης, αντιλαμβάνεται ότι ο συναθλητής&οδηγός της, έχει  χάσει το βηματισμό του&έχει πέσει λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό....
...Κουρασμένοι&απογοητευμένοι ξαπλωμένοι&οι δυο στο ταρτάν...
.....Τελικά σηκώνονται, προχωρούν κρατώντας τα χέρια στον τερματισμό&αγκαλιάζονται...



Celebrating...
Winning...

O Γερμανός Heinrich Popow,πανηγυρίζει στην αφετηρία αφού μόλις έχει κατακτήσει  την πρώτη θέση.
Ο Ιρακινός ασημένιος παραολυμπιονίκης Ahmed Naas (πάνω) και ο χάλκινος Wildan Nukhailawi, πανηγυρίζουν τις κατακτήσεις τους στον ακοντισμό F40.
Ο Νοτιοαφρικανικός Oscar Pistorius,ο πιο διάσημος αθλητής των Παραολυμπιακών αγώνων, κερδίζει το χρυσό στα 400μ...
....και το πανηγυρίζει κατενθουσιασμένος

Ο Κινέζος Pan Shiyun, πανηγυρίζει το χρυσό.
Ο Έλληνας Μάμαλος Παύλος που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, μόλις έχει κάνει την προσπάθεια του στο αγώνισμα των -90kg της άρσης βαρών&το πανηγυρίζει.
Ο Τσέχος Jiri Jezek ξεσπά σε κλάματα μετά τη νίκη του στο αγώνισμα της ατομικής ποδηλασίας. 
Ο Κινέζος Xue Lei&ο οδηγός του Lin Wang,πανηγυρίζουν αγκαλιασμένοι  την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.
Ο Βραζιλιάνος Daniel Dias,σάρωσε τα πάντα στην κολύμβηση. Εδώ πανηγυρίζει  άλλο ένα χρυσό μετάλλιο από τα συνολικά 6 που πήρε.
Ο Βραζιλιάνος  Yohansson Nascimento πανηγυρίζει με ακροβατικά αμέσως μετά τον τερματισμό του στα 400μ Τ46, όπου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο.


Ο Χιλιανός Cristian Valenzuela&ο οδηγός του Cristopher Guajardo ,με πρόσωπα γεμάτα κούραση αλλά και δικαίωση.Μόλις έχουν κερδίσει το χρυσό.
Ο Ιταλός ποδηλάτης Alessandro Zanardi φιλάει το έδαφος, έχοντας κατακτήσει το χρυσό στο ατομικό ποδηλασίας με αμαξίδιο...












...και έπειτα σηκώνει στα χέρια πανηγυρίζοντας το ποδήλατό του. 
Το ανδρόγυνο,Sarah and Barney Storey,ποζάρουν με το μετάλλιο που κέρδισαν μαζί στην ποδηλασία.
Ο Βραζιλιάνος Maciel Sousa Santos,με δάκρυα χαράς μετά το χρυσό στην  boccia.

H Κινέζα Lu Dong,χωρίς χέρια, ακούει τον εθνικό ύμνο της χώρας της.
Η Muffy Davis με την κόρη της μετά τα 3 χρυσά στη χειροκίνητη ποδηλασία.
Αθλητής αγκαλιά με το βρέφος του
Ο Βρετανός David Weir παρέα με το γιο του Mason γιορτάζει το 4ο χρυσό του, μετά τη νίκη του στο μαραθώνιο .




Στην Ολυμπιάδα του 2012 στο Λονδίνο η Ελληνική& Κυπριακή μας ομάδα, κατέκτησαν 13 μετάλλια:

Χρυσό (1):
Boccia Mixed Pairs BC3
Αργυρά (4):
Δίσκος Ανδρών F40 - Σταθελάκος Πασχάλης
50μ Ύπτιο Ανδρών S2 - Μακροδημήτρης Αριστείδης
50μ Ύπτιο Ανδρών S1 - Ταμπαξής Χρήστος
100μ Πρόσθιο Γυναικών SB12 - Πελεντρίτου Καρολίνα (Κύπρος)
Χάλκινο (8):
Σφύρα Ανδρών F40 - Σταθελάκος Πασχάλης
Ακόντιο Ανδρών F40 - Στεφανουδάκης Μανώλης
Μήκος Γυναικών F13 - Καραγιάννη Ανθή
400μ Γυναικών Τ13 - Δήμογλου Αλεξάνδρα
Άρση Βαρών Ανδρών -90kg - Μάμαλος Παύλος
50μ Ελεύθερο Ανδρών S2 - Μακροδημήτρης Αριστείδης
100μ Ελεύθερο Ανδρών S1 - Μακροδημήτρης Αριστείδης
100μ Ύπτιο Ανδρών S13 - Ταιγανίδης Χαράλαμπος

Ευχαριστούμε... ΜariaR