Η τραγωδία που κομμάτιασε το μέσα μας...

Είχα χρόνια να γράψω...
Η παύση αυτή "έσπασε" μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της τραγωδίας.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να βρουν το δρόμο να υποθούν...

Φώτο από athensmagazine.gr

Έπεσα για ύπνο με ένα βάρος στο στήθος...Είπα μέσα μου ώντας από τη φύση μου αισιόδοξη, πως η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν καλύτερη...
Ξύπνησα σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος...
Σε ένα μαύρο φόντο που σκέπασε κάθε "καλημέρα", κάθε ελπίδα...
Αποσβολωμένη, βουβή, με το μυαλό μου να γεμίζει εικόνες τραγωδίας, εικόνες μαύρες, που μυρίζουν θάνατο...
Συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν για τις ζωές τους με αντίπαλο τον παμφάγο "πύρινο τέρας"...
Ένα τέρας που ξεκλήρησε οικογένειες, μάτωσε ψυχές, ισοπέδωσε το πολύτιμο πράσινο της Αθήνας.
Δεν είμαστε εκεί, δεν κινδυνεύουμε, δεν χάσαμε κάποιον δικό μας και όμως έχουμε παγώσει και συμπάσχουμε για την απίστευτη αυτή τραγωδία που έπληξε συνανθρώπους μας.
Μια στιγμή, μια κακή στιγμή αρκεί για να βρεθείς στη θέση του άλλου...
Τρέμω στη σκέψη πως έψαχναν απεγνωσμένα τον τρόπο να σωθούν και να σώσουν τους ανθρώπους τους...
Τρέμω στη σκέψη πως κάποιες μάνες έσφιξαν τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους και έσβησαν...
Τρέμω στη σκέψη πως προσπάθησαν για δευτερόλεπτα να κλείσουν τα μάτια, να τα φιλησουν σφίγγοντας τα πάνω τους ξέροντας πως ήρθε το τέλος...
Πόσοι αθώοι;;; Γιατί...;;;
Πόσα παιδιά, πόσοι νέοι άνθρωποι,πόσοι ηλικιωμένοι, ακόμα και ζώα είχαν αυτό το αδιανόητο τέλος... Το άδικο τέλος.
Πως να συλλάβεις το "γιατί" και το πως;
Τι να πεις σε αυτούς που έμειναν πίσω να αγωνιούν γι'αυτούς που αγνοούνται;;;
Σε αυτούς που πήραν την κακή είδηση για τον άνθρωπο τους;;;
Που να βρεις την ελπίδα μέσα σε αυτο το μαύρο τοπίο;;;
....
Ας βρούμε τη δύναμη να βοηθήσουμε εθελοντικά σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες που έχουν ήδη ξεκινήσει σε καθε γωνία της χώρας μας, ώστε να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτούς που επιβίωσαν, αλλά χρειάζονται βοήθεια για το δύσκολο αύριο που θα ξημερώνει γι'αυτούς από δω και πέρα,κάθε μέρα για αρκετό καιρό...

Μια προσευχή...
Ίσως και αυτή να φτάνει για κάποιους μια τέτοια στιγμή...

                           Φώτο από nooz.gr

                 Φ: ΙΝΤΙΜΕ/ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ bovary.gr

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ...

   Δεν διαφωνώ με την ιδέα του εορτασμού διαφόρων "παγκόσμιων ημερών". Ίσα ίσα θεωρώ πως σε πολλές περιπτώσεις είναι μια καλή ευκαιρία για να υπενθυμίζουν σε όλους μας σημαντικά γεγονότα που δυστυχώς ξεχνάμε...
   Η "ένστασή" μου ίσως, είναι πως κάποια ζητήματα είναι τόσο σοβαρά που ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ...(βλέπε AIDS, σοβαρές παθήσεις κτλ).
   Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα "Ατόμων με Αναπηρία"! Για κάποιους αυτό δεν σημαίνει τίποτα, για άλλους είναι μέρος της καθημερινότητάς τους και για κάποιους άλλους δυστυχώς θα γίνει κομμάτι της ζωής τους με οποιαδήποτε μορφή και τρόπο στο μέλλον. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλήθεια, τραγική αλήθεια, πως προσπερνάμε ένα πρόβλημα γιατί τώρα δεν μας αφορά! Και αν αύριο γίνει δικό μας ή ενός αγαπημένου μας; Πρέπει τότε μονάχα να μας αφορά; Τότε θα απαιτήσουμε από τους άλλους όλα όσα τα ΑΜΕΑ ζητούν τώρα από μας;Τότε μόνο θα καταλαβαίνουμε...;
   ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ, για να αποκτήσουμε την παιδεία που χρειάζεται για να φερόμαστε σε ανθρώπους με αναπηρίες σαν ίσους. Και ξέρω πως πέρα από μια μερίδα αναίσθητων ανθρώπων (που εύχομαι να είναι μικρή), υπάρχουν και πολλοί εκεί έξω που απλά αγνοούν... Και η άγνοια δεν είναι δικαιολογία...
   Για όλους μας ο χρόνος έχει 365 μέρες ζωής που λαχταρούμε να ζήσουμε και να γευτούμε κάθε δευτερόλεπτο και το θεωρούμε τόσο αυτονόητο και απλό σαν αναυθαίρετο δικαίωμά μας. Πως λοιπόν για την ζωή των ατόμων με αναπηρία όλα αυτά να συμβούν αφού για όλους τους υπόλοιπους "υπάρχουν" στο μυαλό τους μονάχα ΜΙΑ ΜΕΡΑ το χρόνο; Δεν φτάνει μια μέρα για να φέρει την ισότητα...
 

Θυμήσου τα ΑΜΕΑ όταν:
*Θα τους κοιτάξεις με λύπηση και οίκτο στο δρόμο. Δεν τους αξίζει τίποτε λιγότερο από τον θαυμασμό σου (πίστεψέ με, καταφέρνουν καθημερινά πράγματα που ούτε φαντάζεσαι...)
*Όταν παρκάρεις το όχημα σου σε αναπηρικές θέσεις,πεζοδρόμια και ράμπες, απλά φέρεσαι γαϊδουρινά στερώντας από ένα μέλος της κοινωνίας μας να κυκλοφορήσει ελεύθερα στην πόλη του (πίστεψέ με, "5 λεπτά το άφησα μόνο", δεν είναι δικαιολογία)
*Όταν "διακόψεις" με τη μηχανή ή τα τραπεζοκαθίσματα του μαγαζιού σου, την ειδική διαδρομή για τους τυφλούς. (Όχι φίλε μου, αυτά τα κίτρινα, ειδικά πλακάκια στο δρόμο δεν είναι διακοσμητικά)
*Όταν αποφασίσεις να ανοίξεις ή ήδη έχεις ένα οποιουδήποτε είδους κατάστημα ή επιχ/ση, συμπεριέλαβε εξ αρχής και τις απαραίτητες ρυθμίσεις για τα ΑΜΕΑ ή τροποποίησε όπου μπορείς πράγματα για να διευκολύνεις. Έχουν και κείνοι δικαίωμα να μπορούν να επισκεφθούν τα πάντα!
*Και επιτέλους μην είστε επιφυλακτική στην παρέα μαζί τους...δεν δαγκώνουν! :Ρ
Δεν έχουν τίποτα λιγότερο να σου προσφέρουν απ' ότι εσύ σε αυτούς... Πίστεψέ με πως μπορείς να γελάσεις με το χιούμορ τους, ναι ναι η σκληρή ζωή τους κάνει χιουμορίστες, μπορείς να τους θαυμάσεις για τη δύναμη ψυχή τους, να γοητευτείς, να τους ερωτευτείς, ναι ναι είναι πανέμορφοι άνθρωποι και εσωτερικά και εξωτερικά, άσχετα με το όποιο πρόβλημα περνάνε... Αρκεί να μπορείς να τους κοιτάξεις καθαρά, πέρα από κοινωνικά σκουριασμένες αντιλήψεις και στερεότυπα.
   Θα μπορούσα να γράφω γι' αυτό το θέμα πολλές ώρες, όχι γιατί διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις αλλά επειδή τυχαίνει να ζω καταστάσεις από κοντά, αλλά σκοπός μου δεν είναι να κουράσω με τις σκέψεις μου. Σκοπός μου είναι να σας πείσω για το πιο απλό και αυτονόητο δικαίωμα όλων των ανθρώπων, πέρα από διαφορετικότητες και προβλήματα. Το δικαίωμα στην Ισότητα! 
   Κανένας άνθρωπος δεν είναι ανώτερος από τον διπλανό του. Και αλήθεια, δεν ξέρετε πόσο ξαφνικά μπορεί να βρεθούμε όλοι στην άλλη πλευρά...

Καληνύχτα, MariaR

Ο δικός μου ξεχωριστός Παναγιώτης...

     Σήμερα διάβασα με μεγάλη χαρά ένα κείμενο ( http://www.keepwalkingwithnick.blogspot.gr/ ) από τη ϕφίλη μου  Κατερίνα, που πρίν από λίγο καιρό ένα ατύχημα έφερε τον άντρα της Νίκο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Και όμως με κίνητρο τα 2υπέροχα αγόρια τους η ζωή τους βρήκε τους ρυθμούς της. Την σκεφτόμουν έντονα σήμερα ...Παρόλο που η ζωές μας έχουν βίους παράλληλους, η ιστορίες μας είναι εντελώς διαφορετικές. Έκεινη έζησε το πριν και το μετά στη ζωή του Νίκου της, εγώ γνώρισα τον Παναγιώτη μου όταν ήδη ήταν στο καρότσι και παρόλαυτα ούτε εγώ αλλά ούτε εκείνη δυσκολευτήκαμε να βρούμε την αγάπη... Όπως της  ανέφερα σε ένα σχολιό μου "η αγάπη και η θέληση ξεπερνάει τα πάντα"...    
     Πέρασε καιρός από την πρώτη ϕφορά που ξεκίνησα να μοιράζομαι μέσα από κείμενα μου τις σκέψεις μου... Ένα από τα πρώτα θέματα που είχα σκεφτεί να αναφερθώ και να προσπαθήσω να προβάλω με μεγάλη συχνότητα,ήταν οι σκέψεις μου για τα άτομα με αναπηρία. Θέμα τεράστιο με αμέτρητες παραμέτρους. Ένα θέμα που θα έπρεπε να αφορά όλους μας όμως όλοι το αγνοούμε και το αποφεύγουμε. Μερικές ϕφορές σκέφτομαι ότι τα ζητήματα των ΑΜΕΑ, είναι κάτι σαν το "Κυπριακό". Όλοι καταλαβαίνουμε πως πρέπει να βρεθούν λύσεις αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα... Το να φαντάζεται κάποιος την καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία, πιστέψτε με απέχει πολύ από αυτά που ζουν καθημερινά και θα το καταλάβετε έστω και λίγο παρακάτω...    
     Μεγαλώνοντας σε ένα πανέμορφο νησί, δεν είχε τύχει ποτέ στη ζωή μου να έρθω σε επαφή με κάποιο άτομο με αναπηρία. Δεν ξέρω αν είμασταν "τυχερό" νησί και δεν υπήρχαν τέτοια περιστατικά ή αν η ίδια η κοινωνία περιθωριοποιούσε τέτοιες καταστασεις ανήμπορη  να τις "διαχειριστεί"... Ξέρω όμως πως όταν ήρθε στη ζωή μου ξαφνικά ένας άνθρωπος με αναπηρικό αμαξίδιο όλα άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη για πάντα!  
     "ΝΑΙ", τον ερωτεύτηκα αμέσως, και το απαντώ κατηγορηματικά και με σιγουριά σε όλους αυτούς που 6χρόνια τώρα αναρωτιούνται και πολλοί με ρωτούν "μα πως" ή μου λένε το κλασσικά προσβλητικό "μπράβο σου...". Το "μπράβο" δεν το αξίζω εγώ αλλά ο άνθρωπος αυτός που είναι δίπλα μου. Αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου γιατί πάλεψε οτάν η ζωή του γύρισε τούμπα, γιατί είχε τη δύναμη να πιστέψει για ένα καλύτερο αύριο, γιατί έμαθε να ζει με καινούργια δεδομένα, γιατί επανεντάχθηκε σε μια κοινωνία που τον κοιτούσε "παράξενα", γιατί μάχεται κάθε μέρα κυριολέκτικα, σε μια αφιλόξενη χώρα χωρίς υποδομές,για να παρκάρει,να κράτησει μια ράμπα ελεύθερη, να ανέβει ένα πεζοδρόμιο, να μπει σε μια δημόσια υπηρεσία,σε ένα μαγαζί, γιατί χαλιέται και ϕφωνάζει και όλοι αναρωτιούνται" γιατί;", μα την απάντηση όλοι την ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί έτσι μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, γιατί για εκείνον δεν υπάρχει "δεν μπορώ" υπάρχει μόνο "θα το κάνω με άλλο τρόπο", γιατί τα μάτια του βγάζουν ϕφλόγες και καθρεφτίζουν την ψυχή του, γιατί όταν του  πιάνεις το χέρι ξέρεις πως μαζί του μπορείς  να  γυρίσεις όλον τον κόσμο, γιατί για μένα με το που τον γνώρισα έγινε όλος μου ο κόσμος, γιάτι άλλαξε το νοημά της ζωής μου, γιατί με την ενέργεια του και την γοητεία του με έκανε να τον ερωτευτώ, χωρίς να σκεφτώ ποτέ πως βρισκόταν σε αμαξίδιο (πιστέψτε με δυο ρόδες ή δυο πόδια δεν κάνουν την διαφορά στην αγάπη),γιατί απέκτησα κάτι πολύ δύσκολο - έναν άνθρωπο να τον θαυμάζω κάθε μέρα για όσα είχε και έχασε, για όσα κατεκτησε, για όσα κατάϕερε να γίνει και για όσα θα κάνει στο κοινό μας πια μέλλον... Γιατί μαζί του έχω χιλιάδες λόγους να ονειρεύομαι...
     Θα μπορούσα να γράψω και άλλα τόσα για τον Πάνο μου, θα σας γράφω σίγουρα μια ολόκληρη ζωή γι' αυτόν. Το ξέρω πως στο μέλλον θα συνεχίζει να με εκπλήσει και θα  με κάνει υπερήφανη για πολλά πολλά ακόμα...

Πάνο μου... " πόσο σάγαπω...κανείς δεν ξερει" 

Καληνυχτα, MariaR