Σήμερα διάβασα με μεγάλη χαρά ένα κείμενο ( http://www.keepwalkingwithnick.blogspot.gr/ ) από τη ϕφίλη μου Κατερίνα, που πρίν από λίγο καιρό ένα ατύχημα έφερε τον άντρα της Νίκο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Και όμως με κίνητρο τα 2υπέροχα αγόρια τους η ζωή τους βρήκε τους ρυθμούς της. Την σκεφτόμουν έντονα σήμερα ...Παρόλο που η ζωές μας έχουν βίους παράλληλους, η ιστορίες μας είναι εντελώς διαφορετικές. Έκεινη έζησε το πριν και το μετά στη ζωή του Νίκου της, εγώ γνώρισα τον Παναγιώτη μου όταν ήδη ήταν στο καρότσι και παρόλαυτα ούτε εγώ αλλά ούτε εκείνη δυσκολευτήκαμε να βρούμε την αγάπη... Όπως της ανέφερα σε ένα σχολιό μου "η αγάπη και η θέληση ξεπερνάει τα πάντα"...
Πέρασε καιρός από την πρώτη ϕφορά που ξεκίνησα να μοιράζομαι μέσα από κείμενα μου τις σκέψεις μου... Ένα από τα πρώτα θέματα που είχα σκεφτεί να αναφερθώ και να προσπαθήσω να προβάλω με μεγάλη συχνότητα,ήταν οι σκέψεις μου για τα άτομα με αναπηρία. Θέμα τεράστιο με αμέτρητες παραμέτρους. Ένα θέμα που θα έπρεπε να αφορά όλους μας όμως όλοι το αγνοούμε και το αποφεύγουμε. Μερικές ϕφορές σκέφτομαι ότι τα ζητήματα των ΑΜΕΑ, είναι κάτι σαν το "Κυπριακό". Όλοι καταλαβαίνουμε πως πρέπει να βρεθούν λύσεις αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα... Το να φαντάζεται κάποιος την καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία, πιστέψτε με απέχει πολύ από αυτά που ζουν καθημερινά και θα το καταλάβετε έστω και λίγο παρακάτω...
Μεγαλώνοντας σε ένα πανέμορφο νησί, δεν είχε τύχει ποτέ στη ζωή μου να έρθω σε επαφή με κάποιο άτομο με αναπηρία. Δεν ξέρω αν είμασταν "τυχερό" νησί και δεν υπήρχαν τέτοια περιστατικά ή αν η ίδια η κοινωνία περιθωριοποιούσε τέτοιες καταστασεις ανήμπορη να τις "διαχειριστεί"... Ξέρω όμως πως όταν ήρθε στη ζωή μου ξαφνικά ένας άνθρωπος με αναπηρικό αμαξίδιο όλα άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη για πάντα!
"ΝΑΙ", τον ερωτεύτηκα αμέσως, και το απαντώ κατηγορηματικά και με σιγουριά σε όλους αυτούς που 6χρόνια τώρα αναρωτιούνται και πολλοί με ρωτούν "μα πως" ή μου λένε το κλασσικά προσβλητικό "μπράβο σου...". Το "μπράβο" δεν το αξίζω εγώ αλλά ο άνθρωπος αυτός που είναι δίπλα μου. Αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου γιατί πάλεψε οτάν η ζωή του γύρισε τούμπα, γιατί είχε τη δύναμη να πιστέψει για ένα καλύτερο αύριο, γιατί έμαθε να ζει με καινούργια δεδομένα, γιατί επανεντάχθηκε σε μια κοινωνία που τον κοιτούσε "παράξενα", γιατί μάχεται κάθε μέρα κυριολέκτικα, σε μια αφιλόξενη χώρα χωρίς υποδομές,για να παρκάρει,να κράτησει μια ράμπα ελεύθερη, να ανέβει ένα πεζοδρόμιο, να μπει σε μια δημόσια υπηρεσία,σε ένα μαγαζί, γιατί χαλιέται και ϕφωνάζει και όλοι αναρωτιούνται" γιατί;", μα την απάντηση όλοι την ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί έτσι μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, γιατί για εκείνον δεν υπάρχει "δεν μπορώ" υπάρχει μόνο "θα το κάνω με άλλο τρόπο", γιατί τα μάτια του βγάζουν ϕφλόγες και καθρεφτίζουν την ψυχή του, γιατί όταν του πιάνεις το χέρι ξέρεις πως μαζί του μπορείς να γυρίσεις όλον τον κόσμο, γιατί για μένα με το που τον γνώρισα έγινε όλος μου ο κόσμος, γιάτι άλλαξε το νοημά της ζωής μου, γιατί με την ενέργεια του και την γοητεία του με έκανε να τον ερωτευτώ, χωρίς να σκεφτώ ποτέ πως βρισκόταν σε αμαξίδιο (πιστέψτε με δυο ρόδες ή δυο πόδια δεν κάνουν την διαφορά στην αγάπη),γιατί απέκτησα κάτι πολύ δύσκολο - έναν άνθρωπο να τον θαυμάζω κάθε μέρα για όσα είχε και έχασε, για όσα κατεκτησε, για όσα κατάϕερε να γίνει και για όσα θα κάνει στο κοινό μας πια μέλλον... Γιατί μαζί του έχω χιλιάδες λόγους να ονειρεύομαι...
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα τόσα για τον Πάνο μου, θα σας γράφω σίγουρα μια ολόκληρη ζωή γι' αυτόν. Το ξέρω πως στο μέλλον θα συνεχίζει να με εκπλήσει και θα με κάνει υπερήφανη για πολλά πολλά ακόμα...
Πάνο μου... " πόσο σάγαπω...κανείς δεν ξερει"
Καληνυχτα, MariaR
