"Χιονίζοντας" την καρδιά μου...

Είναι αλήθεια πως μια βόλτα στη φύση πάντα σου φέρνει θετική συναισθήματα...
Όλες οι εποχές είναι υπέροχες φυσικά και όλες τις αγαπώ πολύ... Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται στο μυαλό μου με ένα χιονισμένο τοπίο. Η χτεσινή κακοκαιρία με έκανε να ονειρεύομαι και να εύχομαι να ξυπνήσω σε μια λευκή πόλη.
 Ίσως είναι τόσο έντονη και ακόμα ανικανοποίητη η παιδική μου λαχτάρα να δω χιόνι, αφού μεγάλωσα σε ένα υπέροχο ναι μεν νησί, τη Σύρο, που όμως δύσκολα και σπάνια βλέπαμε μερικές νιφάδες.
Σήμερα λοιπόν ξύπνησα σε μια πόλη που δεν ήταν ντυμένη στα λευκά, όμως ο αγαπημένος μου με ενημέρωσε πως στο χωριό του το είχε "στρώσει" και δεν με κρατούσε τίποτα από το να πάμε μια μεσημεριανή βόλτα...

Στη διαδρομή για το χωριό.

Στη διαδρομή κοιτούσα με αγωνία τις εικόνες που εμφανίζονταν μπροστά στα μάτια μας σε κάθε στροφή, ανυπομονώντας να δω το "άσπρο τοπίο" που τόσο αγαπώ. Και όταν δειλά δειλά αρχίσαμε να βλέπουμε στα πλαϊνά των δρόμων τα απομεινάρια των χιονιών που κάποιο μηχάνημα είχε ρίξει στις άκρες, στο προσωπό μου ζωγραφίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο...

Όσο πλησιάζαμε στο χωριό οι εικόνες μαγικές και το χιόνι πολύ περισσότερο από όσο "χρειαζόμουν" για να τρελαθώ από τη χαρά μου...
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτή η άσπρη ξεχωριστή φορεσιά πάνω στα βουνά, πάνω στα κλαδιά των δέντρων, στις σκεπές των σπιτιών μου δημιουργεί ευφορία, θετική ενέργεια και με κάνει να νιώθω τόσο παιδί μέσα μου....

Απολαύστε και σεις μαζί μου όσα είδα και "χιονίστε τις καρδιές σας"...

Η πρώτη μου πατημασιά στο αφράτο χιόνι.

Στο σπίτι στο χωρίο ένας λευκός παράδεισος καλυμμένος με χιόνι.

Πόσο μαγικά κάθεται το χιόνι στα κλαδιά των δέντρων.

Παραταγμένο σαν λευκός "φύλακας" πάνω στα περβάζια.

ΝΑΙ!!!Είμαι πολύυυ χαρούμενη...

Γκρίζος ουρανός...Όλα τα άλλα ολόλευκα.

Πέτρινο σπίτι μέσα στο χωριό... 

Σαν βαμβάκι το χιόνι ξεκουράζεται στα δέντρα.

Τα σκαλιά στην είσοδο της εκκλησίας του χωριού .

Το χωριό Αλάγνι από ψηλά.

Καληνύχτα, ΜariaR

"Αγαπημένε Δημόσιε Υπάλληλε...το τέλος της ιστορίας"

Άργησα μια μέρα να σας γράψω για την συνέχεια της ιστορίας και ομολογώ εντυπωσιάστηκα στην αρχή όταν αρκετοί από σας τους αγαπημένους μου φίλους, εκφράσατε την απορία σας για το τι έγινε τελικά τη δεύτερη μέρα της "εξόρμησής" μου στο ΙΚΑ. Όταν το καλοσκέφτηκα συνειδητοποίησα πως τελικά η "συμπαράσταση σας" οφειλόταν στην ταύτισή σας με το θέμα. Όλοι κάποια στιγμή έχουμε αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά και σε κάποιες περιπτώσεις δυστυχώς άνθρωποι ταλαιπωρούνται από τις "δημόσιες υπηρεσίες" (η δική μου ιστορία δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάνε άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, άρρωστοι και ΑΜΕΑ). Γενικά θέλω να εκφράσω μια πρότασή μου, με αφορμή αυτό το κείμενο που έγραψα και σας "ενέπνευσε" τόσο πολύ. Πιστεύω ότι οι Δημόσιες Υπηρεσίες και οι Υπάλληλοι τους φέρουν έναν "τίτλο" που ειλικρινά φαντάζει στα αυτιά μου γελοίος... Άκου εκεί "ΔΗΜΟΣΙΟΣ"...Είναι αστείο και δεν το λέω εγώ αλλά τα λεξικά: Δημόσιος, επίθετο, αυτός που ανήκει στο κράτος, στον λαό, στην κοινότητα, ο κρατικός, ο δημόσιος, ο κοινός (http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/lexicon/lemma.html?id=59). Με την κοινή λογική αν το δούμε λοιπόν κανείς από μας δεν νιώθει πως του "ανήκουν" οι υπηρεσίες. Στο κράτος ναι, σ' αυτούς που έχουν τις ψηλές θέσεις εκεί μέσα και "τα τρώνε" ναι. Σε μας το λαό "ανήκει" μόνο το χρέος να τις συντηρούμε από ότι έχω καταλάβει με το φτωχό μου μυαλό και παρόλαυτα το ένα και μοναδικό πράγμα για το όποιο όλες αυτές υφίσταται δεν γίνεται πράξη: Η Εξυπηρέτησή Μας...
Τελοσπάντον δεν θα σας κουράσω άλλο με πράγματα που στην τελική όλοι ξέρουμε, γιατί στην ουσία όσες φορές και να τα γράφω, τα φωνάξω, ξέρω πως δεν ακούει κανείς και τίποτα δεν θα αλλάξει.
Η "μικρή μου περιπέτεια" τέλειωσε ειλικρινά με έναν μαγικό τρόπο...Ναι ναι το εννοώ... ΜΑΓΙΚΟ!!! Ξύπνησα νωρίς, πολύ νωρίς, τόσο νωρίς που όλη τη μέρα μετά έκανα τόσες δουλειές που ήμουν πτώμα... 8παρά ήμουν εκεί, ήδη κόσμος πολύς, πιο πολύς και από τους υπαλλήλους που τριγυρνούσαν στους κρύους διαδρόμους. Πατάω το κουμπί να πάρω νούμερο...41!(Αυτά τα νούμερα στις υπηρεσίες σε αγχώνουν λες και θα πιάσεις το ΤΖΌΚΕΡ..χα χα). Εντάξει από το 233 της προηγούμενης μέρας μιλάμε αυτό ήταν παράδεισος. Στις 08.00 ακριβώς ακούστηκε το πρώτο νούμερο από τον πίνακα. Η εξυπηρέτηση του κοινού μόλις ξεκινούσε... Υπομονή... 08.20 και έχουν εξυπηρετηθεί μόλις 6 νούμερα... Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, αν κάθε 20λεπτά έβλεπα 6άτομα, τότε σε μια ώρα θα είχαν εξυπηρετήσει 18, όποτε εγώ θα περίμενα περίπου κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα... Δεν ήταν και πολύ παρήγορο αλλά εντάξει θα κάνω υπομονή, κάθισα σε ένα τραπέζι δίπλα στη έξοδο. Κρατούσα μαζί μου και ένα βιβλίο να διαβάζω να περάσει λίγο η ώρα ...
Και ξαφνικά από το ΠΟΥΘΕΝΑ (θυμίζω κρατάω το νούμερο 41!) παρατηρώ μια γυναίκα γύρω στα 45 που στεκόταν κοντά στα ταμεία, να έρχεται προς την έξοδο. Μου χαμογελάει ερχόμενη βλέποντας πως την κοιτάζω  και της το ανταποδίδω, είπαμε από χαμόγελο σκίζω, απλώνει το χέρι μου δίνει ένα  χαρτάκι και βγαίνει από την αίθουσα. Κοιτάζω το χαρτάκι, ΝΟΥΜΕΡΟ 9!!! (και ήδη στα ταμείο είναι το 8) Αν αυτό δεν λέγεται μαγικό τι λέγεται λοιπόν φίλοι μου. Τόσοι άνθρωποι εκεί μεγαλύτεροι από μένα, γερόντια, ίσως και να ήμουν η πιο μικρή εκεί μέσα. Πως με διάλεξε έτσι απλά και γιατί έφυγε λίγα λεπτά πριν έρθει η σειρά της;;; Σηκώθηκα και πήγα κοντά στα ταμεία. Σε λιγάκι ήταν η σειρά μου!!! Στεκόμουν εκεί και να σας πω την αλήθεια ένιωθα και ενοχές (θεέ μου τόσο χαζή). Σκεφτόμουν αν αναρωτιούνται όλοι πως βρέθηκα με αυτό το νούμερο στα χέρια αφού όολοι εκεί μέσα είχαν έρθει πριν από μένα... Και γω το ίδιο αναρωτιόμουν. Έλεγα μήπως να το δώσω σε κανέναν ηλικιωμένο, ειλικρινά μήπως έπρεπε. Δεν πρόλαβα να απαντήσω σε κανένα μου ερώτημα.. Ο πίνακας έδειξε το νούμερο μου... 08.30 ήμουν ήδη έξω από το ΙΚΑ... Και ναι ένιωθα πολλή τυχερή!
Τώρα που σας γράφω βέβαια για το τι έγινε να σας πω την αλήθεια σκέφτομαι πως αυτή η "μαγική κυρία) μου χάλασε την περιπέτεια που ίσως όλοι περιμένατε αλλά τι να κάνω... Θα υπάρξουν σίγουρα και άλλες φορές που θα χρειαστεί να εξυπηρετηθώ και σίγουρα τόσα και τόσα να σας διηγηθώ.
Προς το παρόν να περάσετε όλοι ένα υπέροχο τριήμερο και να θυμάστε πως για να περνάμε καλά δεν έχει σημασία ούτε ο καιρός, ούτε το που θα πάμε, ούτε τα χρήματα. Το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι αγαπημένοι μας άνθρωποι και όπου βγει!

Καληνύχτα, ΜariaR

Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε"...

Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε"...
Σήμερα το πρωί πέρασα πολύ χρόνο μαζί σου και η σκέψη μου τριγυρνάει ακόμα σε σένα. Μην βιαστείς να το "πάρεις πάνω σου"...
Ξύπνησα από νωρίς, πήρα το πρωινούλι μου και με περίσσια καλή διάθεση ξεκίνησα για να σε επισκεφθώ. Έκανα μέχρι και προετοιμασία προσπαθώντας να αποφύγω κάθε εκνευρισμό και ταλαιπωρία, κρατώντας μαζί μου ότι χαρτί πίστευα με το μικρό τόσα δα μυαλό μου πως μπορεί να μου ζητήσεις. Έφτασα λοιπόν στην ΣΔΟΕ, αυτοβούλως έβγαλα και φωτοτυπία όλα μου τα έγγραφα για να μην με "τρέχεις" αργότερα. Στήθηκα στην ουρά με πολύ υπομονή αλλά και ανυπομονησία το ομολογώ... Εξάλλου με περίμενε και το "ΙΚΑ" μετά από σένα...
Στα μισά της ουράς αφού κόσμος έφευγε και κόσμος ερχόταν, αντιλαμβάνομαι καλέ μου υπάλληλε πως κάποιος άλλος κύριος, που ήθελε το ίδιο πράγμα με μένα όταν έφτασε η σειρά του, του έδωσες μια φόρμα να συμπληρώσει. Κουτέ Δημόσιε Υπάλληλε, πήγες να μου τη σκάσεις όμως εγώ σε κατάλαβα και με αστείρευτη ευγένεια περνάω μπροστά και σου ζητάω το ίδιο χαρτί που έδωσες στον προηγούμενο κύριο. Δεν μπορώ να πω πως χάρηκες. Το ύφος σου έσταζε ξινίλα και ο τρόπος σου δεν ήταν καθόλου ευγενικός. Και αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ με την ευγένειά μου; Μήπως μόλις δείτε άνθρωπο ήρεμο συλλογίζεστε μέσα σας "Αυτός θα την πληρώσει για όλους τους προηγούμενους;". Αναρωτήσου τι θα γίνει αν βγάλω εγώ σε σένα τα νεύρα που μου δημιουργείς... Δεν θες πίστεψέ με φίλε "Δημόσιε Υπάλληλε" γι' αυτό χαλάρωσε σε παρακαλώ.
Βρίσκω στυλό από έναν "συνάδελφο στην ουρά" και συμπληρώνω προσπαθώντας να προλάβω να μην φτάσει η σειρά μου... NAI!!! Τα κατάφερα... Και ο διάολος το κάνει και τώρα που ήρθε η σειρά μου από τα τρία παράθυρα που εξυπηρετούν "έπεσε" η τύχη μου πάλι σε σένα. Και φτάνω πάλι μπροστά σου με το υπέροχο χαμόγελό μου και συ μου λες σαν να θέλεις να με βγάλεις από τα ρούχα μου: "Αααα δεν μπορώ να εξυπηρετήσω άλλο θα πάω τουαλέτα". Εντάξει δεν θα παραφέρω σε καλεί η φύση και το σέβομαι. Περιμένω πάλι στην ουρά αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" μέχρι κάποιος από σας να είναι ελεύθερος....
Ήρθε η σειρά μου, χαμογελώ και πάλι με δυσκολία και δίνω στην υπάλληλο τη φόρμα που η άλλη υπάλληλος μου είχε δώσει. Και η απάντηση που πήρα ήταν γκολ στις καθυστερήσεις από τη σέντρα με τρεις τετραμοφύλακες στο τέρμα... "Πρέπει να το βγάλετε φωτοτυπία κυρία μου"... Εδώ ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει από τις πατούσες στα πόδια και το μάτι μου να πέφτει στα φωτοτυπικά πίσω και δίπλα σου και μου ερχόταν υστερία... Ο εφιάλτης της φωτοτυπίας καραδοκούσε όσο και αν είχα προετοιμαστεί...  Δεν είπα να μην βγάλω το ρημαδοαντίγραφο απλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν για σένα αγαπητέ υπάλληλε να μου το πεις αυτό εξαρχής και να μην κάθομαι τόση ώρα στην ουρά... Ήθελες να ψηλώσω και άλλο φαντάζομαι. Την πάτησα... Γυρίζοντας πίσω, βρίσκω μια υπέροχη ουρά...
Σ' ευχαριστώ γλυκέ "Δημόσιε Υπάλληλε" της εφορίας για την εξυπηρέτηση σου...

Βγαίνω να πάρω το αμαξάκι μου που έχω παρκάρει 2-3 χιλιόμετρα μακρυά φυσικά (βέβαια κάποιοι παρκάρουν στις αναπηρικές θέσεις και μπροστά στις ράμπες σαν κύριοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία...). Ξεκινώ μετά από περίπου μια ώρα που έφαγα για μια βεβαίωση στην εφορία να αντιμετωπίσω το "ΙΚΑ".
Φτάνω και ανεβαίνω στον 3ο όροφο.... Αρκετούτσικος κόσμος. Τολμώ να πατήσω το κουμπί για να πάρω "νούμερο"... 233! Τολμώ για δεύτερη φορά να σηκώσω το βλέμμα στον πίνακα να δω το νούμερο που εξυπηρετείτε τώρα... 115...Και η ώρα είναι 10.46π.μ! Ουφ! Αγαπημένε "Δημόσιε Υπάλληλε", αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω σήμερα. Έχω πεισμώσει. Θα κάτσω να περιμένω...
Περιμένω περιμένω... Ένας κύριος αποφασίζει να φύγει και μου δίνει το νούμερό του. 228!!! Πέντε ολόκληρα νούμερα μπροστά. Και περιμένω, ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων, παππούληδες που είναι εδώ από τις 7.30 και ακόμα περιμένουν... Ομολογώ σκεφτόμουν 368.000 φορές το λεπτό να σηκωθώ να φύγω όμως ευελπιστούσα σε σένα καλέ μου "Δημόσιε Υπάλληλε" πως θα έβαζες τα δυνατά σου, θα ανέβαζες ταχύτητα και θα τα καταφέρναμε μέχρι τις 13.30μ.μ αφού έβλεπες όλη αυτή την κοσμοσυρροή.
Και η ώρα πέρασε χωρίς να ιδρώνει το αυτάκι σου! 11.45 πήγε και ήμασταν στο 138 νούμερο. 5λεπτά μετά ήρθε το τέλος... Όχι του κόσμου ευτυχώς. Της δουλειάς σου για σήμερα κουρασμένε "Δημόσιε Υπάλληλε" μου. Μια κυρία χωρίς ίχνος ντροπής μας πέταξε τη "βόμβα" πως σήμερα η εξυπηρέτηση του κοινού σταματάει στις 12.00!!! Και τι καθόμαστε εδώ αγαπημένη άκαρδη κυρία μου εμείς με το 228 νούμερο να σας κάνουμε παρέα;;; Αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε" του ΙΚΑ δεν είχα την τύχη να σε συναναστραφώ σήμερα. Ίσως αύριο που θα πρέπει να έρθω εκεί πριν εσύ καν ξεκινήσεις από το σπίτι σου για να πιάσω σειρά, να τα καταφέρω.
Μια απορία εργαζόμενε "Δημόσιε Υπάλληλε". Έχεις καταλάβει ποια είναι η δουλειά σου; Νομίζω ότι έχεις μπερδευτεί λιγάκι γι' αυτό θα στα υπενθυμίσω εγώ με την "καλημέρα" μου, το πλατύ χαμόγελο και την ευγένεια μου που τις περισσότερες φορές δεν σου αξίζει.
Δουλειά σου είναι να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς να με εξυπηρετήσεις, να είσαι καθοδηγητικός, γιατί μην ξεχνάς πως για να είσαι στη θέση που είσαι υποτίθεται πως ξέρεις περισσότερα από μένα και να μου μιλάς ευγενικά όπως σου μιλάω εγώ. Αν αυτά τα βασικά σου φαίνονται πολλά και σου πέφτουν βαριά θα σου πω κάτι αλλά μην παρεξηγηθείς. Νομίζω δεν έχεις καμίααααααααα μα καμία απολύτως θέση εκεί που είσαι. Αν νομίζεις πως δουλειά σου είναι να βγάζεις τα προβλήματα σου και τα νεύρα σου σε μένα, να μου χαλάς τη μέρα, να με τρέχεις και να με βγάζεις εκτός εαυτού, τότε έχεις λιγουλάκι μπερδευτεί γιατί τότε πρέπει να δηλώσεις υποψηφιότητα για τη Βουλή! Όλοι οι όμοιοί σου και ακόμα χειρότεροι βρίσκονται εκεί στο μέγαρο του "Δημόσιου Υπάλληλου".
Ευχαριστώ που με άκουσες αγαπημένε μου "Δημόσιε Υπάλληλε", θα σε αντιμετωπίσω πάλι το πρωί...

Καληνύχτα, MariaR

Dreaming of New York City...

New York... Μια πόλη τόσο γνωστή και μακρινή που μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη να επισκεφθώ. Είχα την χαρά σήμερα μέσα από τις φωτογραφίες δυο αγαπημένων μας φίλων, που την επισκέφθηκαν πριν λίγο καιρό, να "ταξιδέψω", να μαγευτώ, να θαυμάσω την διαφορετικότητα αυτής της πόλης.
Μιας πόλης γεμάτη αντιθέσεις. Κτίρια πανύψηλα και μοντέρνα, φτιαγμένα από μέταλλο ή γυαλί, αλλά και κτίρια τόσο κλασσικά, επηρεασμένα από διάφορες αρχιτεκτονικές, με "βαριά" διακόσμηση σαν από μια άλλη εποχή. Αμέτρητα μουσεία κάθε λογής και ενδιαφέροντος για να επισκεφτείς και μια νυχτερινή ζωή αξιοζήλευτη για την απαράμιλλη ποικιλία της σε θεάματα. Δρόμοι γεμάτη κίνηση, μαγαζιά και ανθρώπους, αλλά και πάρκα γεμάτα πράσινο και τιτιβίσματα πουλιών, παιδιά να παίζουν γύρω από μια λίμνη.
Μια πόλη με έναν ουρανό τόσο γαλανό τη μέρα και τόσο μα τόσο λαμπερό τη νύχτα από χιλιάδες φώτα που την κάνουν μαγική. Άνθρωποι με όλες τις εθνικότητες, διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί όλοι μαζί ένα αξεπέραστο συνονθύλευμα ανθρώπων, που ακόμα και το ντύσιμό τους δίνει στον καθένα ξεχωριστή"προσωπικότητα".
Και είναι και αυτή η θέα, η συγκλονιστική θέα που σε παρασέρνει είτε κάνοντας μια ρομαντική βόλτα από θαλάσσης περνώντας κάτω από γέφυρες με κάποιο πλοιάριο, είτε ανεβαίνοντας σε ένα από τα πανύψηλα κτήρια της για να δεις μια πόλη πλασμένη από ανθρώπινη φαντασία που έγινε αληθινή με ανθρώπινα χέρια και θέληση.
Νew York... Μια πόλη με αντιθέσεις, μια πόλη που θα συναρπάσει τον καθένα, μια πόλη που η λάμψη της θα σε κάνει να πιστέψεις πως εκεί όλα μπορούν να συμβούν... Πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...

Όσο θα απολαμβάνουμε μαζί τις αγαπημένες μου φωτογραφίες από το ταξίδι των φίλων μας, σας αφιερώνω δυο τραγούδια να σας κρατάνε συντροφιά...

Υ/Γ: Μια ευχή για τον εαυτό μου. Να έχω την τύχη να αποτυπώσω με το δικό μου φακό εικόνες σαν αυτές που τόσο με εντυπωσίασαν. Ευχαριστώ Βικτώρια & Χρήστο...

Καληνύχτα, MariaR

Ο έρωτας δεν ειναι ποτέ αμφιλεγόμενος...

14 Φλεβάρη σήμερα. Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που έχει συνδεθεί ίσως και λανθασμένα (δεν ξέρω αν έχει και πολύ σημασία) με τη γιορτή των ερωτευμένων.
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες που έστω και με αυτή την αφορμή γεμίζει τη ζωή μας με κόκκινο χρώμα, λουλούδια και όμορφη ερωτική διάθεση....
Αναρωτιέμαι κάθε χρόνο γιατί ο ένας με τον άλλον κρινόμαστε μεταξύ μας για το αν θα γιορτάσουμε ή όχι αυτή την ιδιότροπη γιορτή και συμπέρασμα δεν βγάζω. Αμέτρητες συζητήσεις από ανθρώπους που υμνούν τον ερωτά τους και άλλες τόσες από κάποιους που θεωρούν αυτή τη γιορτή απλά μια αφορμή για κάποια μαγαζιά να "θησαυρίσουν". Θα πω φυσικά όπως πάντα αυτό που πιστεύω και νιώθω εγώ χωρίς να θέλω να προσβάλλω ούτε να πείσω κανέναν.
Δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτή τη μέρα... Τι το κακό εξάλλου μπορεί να έχει το να υπάρχει μέσα στο χρόνο μια μέρα που να είναι αφιερωμένη στην αγάπη και στον έρωτα; Γιατί μέσα στα τόσα ανώφελα έξοδα της χρονιάς να μην αγοράσεις ένα λουλούδι σε αυτόν που αγαπάς; Τόσες και τόσες "Παγκόσμιες ημέρες" γιορτάζονται καθημερινά και πολλές από αυτές ίσως δεν έχουν και κάποιο νόημα. Συμφωνώ πως δεν χρειάζεται να περιμένεις αυτή τη μέρα για να δείχνεις στον άνθρωπό σου πως είναι ξεχωριστός και ούτε παίζει τόση σημασία το τι όμορφο θα κάνεις σήμερα αν όοολο τον υπόλοιπο χρόνο φέρεσαι απαίσια... Τότε μην μπεις καν στον κόπο...Σημασία έχει πως όταν αγαπάς βρίσκει πάντα αιτίες και αφορμές για να δείξεις τα συναισθήματα σου. Και η Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια τόσο υπέροχη αφορμή...Αν προϋπάρχει και η αιτία...
Στην πρωινή έξοδο μου για δουλείες σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο. Ήταν τόσο δελεαστικά τα χρώματα των λουλουδιών. Λίγα μονάχα ήταν αρκετά, έτσι για το καλό. Μέσα στο μαγαζί ήταν έναν άντρας που με λαχτάρα διάλεγε τα λουλούδια της αρεσκείας του για να τα πάει απροειδοποίητα στη σύζυγο του, που ανυποψίαστη δούλευε. Πόσο γλυκός... Μέτα ήρθε η σειρά μου και ταυτόχρονα μπήκε ένας άλλος άντρας. Όταν τον ρώτησε η κοπέλα τι θα ήθελε απάντησε κοφτά "λουλούδια".... "Τι θα προτιμούσατε κύριε;", "Άκου κοπελιά δεν ξέρω", απάντησε, "βάλε ότι θες, εγώ απλά τη γκρίνια θέλω να γλιτώσω"... Τραγικό... Σε αυτόν τον κύριο λοιπόν που δεν είχα φυσικά καμιά δουλεία να απαντήσω (δικαίωμά του εξάλλου) αλλά και σε όλους τους άλλους που σκέφτονται κάπως έτσι (και αναφέρομαι στους άνδρες μόνο και μόνο γιατί ή γυναίκες είναι πάντα πιο ρομαντικές σε κάτι τέτοια), πως καλύτερα θα ήταν να μην έπαιρνε ΤΙΠΟΤΑ. Το να κάνεις κάτι και μάλιστα όταν έχει να κάνει με την αγάπη μόνο από υποχρέωση είναι ότι πιο εξευτελιστικό για τον άνθρωπό σου.
Εγώ απλά ψώνισα τα απαραίτητα, έφτιαξα ένα ξεχωριστό φαγητό, στόλισα ένα όμορφο τραπέζι, λίγα λουλούδια στο βάζο, έγραψα μια όμορφη κάρτα και έβαλα αγαπημένη μας μουσική. Ένα του χαμόγελο και μια αγκαλιά ήταν το μόνο που αποζητούσα. Τα λουλούδια που κρατούσε όταν άνοιξα την πόρτα αναπάντεχα αλλά υπέροχα... Σ' ευχαριστώ!!!
Σημασία δεν έχει απλά να το κάνεις, αλλά κυρίως να το θες... Ευτυχώς πιστεύω και ελπίζω πως δεν είναι πολύ όσοι σκέφτονται έτσι. Και να σας πω και κάτι; Είναι όμορφο και πιο σωστό να πεις πως δεν μου αρέσουν εμένα αυτά, να πεις ένα "χρόνια πολλά", να δώσεις ένα γλυκό φιλί...

Χρονιά Πολλά σε όλους... Σε αυτούς που σήμερα θα κάνουν κάτι και σε αυτούς που δεν συμπαθούν την ημέρα... Σημασία έχει η αγάπη! Γιόρταζε την με όμορφες στιγμές όλο το χρόνο και κυρίως χαρίζοντας απλόχερα σε αυτόν που αγαπάς τα συναισθήματα της ψυχής σου...


Καληνύχτα, ΜariaR

Σκόρπιες σκέψεις ενός μπερδεμένου μυαλού

Μέχρι χτες ένιωθα τόσο μπερδεμένη για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που πραγματικά πίστευα πως δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι το σωστό και το καλό για τη χώρα μας και μας τους ίδιους. Και αυτό το συναίσθημα είναι τόσο τρομακτικό ειλικρινά. Σκεφτόμουν πως ίσως εγώ δεν "τα καταλαβαίνω αυτά", πως είναι πράγματα εξεζητημένα και ένιωθα ίσως και ντροπή που σε συζητήσεις για όλα αυτά που κάθε άνθρωπος ανησυχούσε εγώ ήμουν βουβή, δείχνοντας έτσι λιγάκι αφελής και στον κόσμο μου. Και όμως κανείς δεν ξέρει πόσες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου καθημερινά, πόση ανασφάλεια, πόσοι φόβοι, πόση οργή. Και ναι μπορεί μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα που γινόταν στο μυαλό μου να μην βγήκα στο δρόμο να διαδηλώσω όπως και πολύς άλλος κόσμος, αυτό όμως δεν σημαίνει πως σαν πολίτης αδιαφόρησα...
Χτες βράδυ όλοι στηθήκαμε με αγωνία μπροστά στο "χαζοκούτι" λες και ξάφνου η ζωή μας κρεμόταν από αυτό να μάθουμε "τι;" αναρωτιέμαι... Την κατάληξη που όλοι περιμέναμε απλά δεν ξέραμε αν τελικά πρέπει να χαρούμε ή όχι... Δεν ξέρω ποιο "σατανικό" μυαλό το σκέφτηκε, όμως κάποιος, κάπου είχε βάλει στόχο να μας μπερδέψουν τόσο μα τόσο πολύ σχετικά με το τι θα μας συνέφερε σαν λαό να αποφασιστεί, που πραγματικά ακόμα και όταν πάρθηκε η απόφαση η "κάθαρση", η ανακούφιση δεν ήρθε ποτέ... Το μπερδεμένο μας μυαλό ξάπλωσε παγωμένο στο κρεβάτι του, με βλέμμα χαμένο, με σκέψεις γεμάτες απογοήτευση και με αυτήν τη ρημαδιασμένη αβεβαιότητα να έχει πλακώσει το στήθος μας.
Και ξημέρωσε "η αυριανή μέρα", αυτή η μέρα που δεν ήταν ούτε πιο σκοτεινή ούτε πιο φωτεινή από χτες... Ήταν απλά μια μέρα "μουδιασμένη", με ανθρώπους που πάλι όπως και χτες παλεύουν με τις σκέψεις τους. Κάνεις πουθενά δεν ξέρει να σου πει ακριβώς τι πιστεύει πως θα συμβεί από δω και πέρα.
Άνοιξα την τηλεόραση πάλι... δεν ξέρω τι περιμένω, τι θέλω να ακούσω. Μου προκαλούν πια τόση αηδία οι ειδήσεις. Σχόλια κατευθυνόμενα ανάλογα με το τι θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις, "προσυμφωνημένα" για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που έχουν τη δύναμη, σχόλια ασαφή και "πολλά υποσχόμενα", αηδία. Βλέπεις τα πρόσωπα των πολιτικών και νιώθεις οργή. Αυτήν την οργή που αν ο καθένας μας τολμούσε να εξωτερικεύσει δεν θα καιγόταν χτες μονάχα η Αθήνα. Δεν λέω πως ήταν σωστό ή όχι, δεν λέω πως το έκαναν απλοί πολίτες ή κουκουλοφόροι, λέω απλά πως αν αναλογιζόταν κανείς το θυμό και το φόβο του κάθε πολίτη, κάθε ηλικίας θα καταλάβαιναν όλοι αυτοί οι 'Κύριοι" που χτες αποφάσισαν για το μέλλον μας, πως ο Έλληνας είναι έτοιμος για επανάσταση... Γιατί όλοι εμείς αποζητούμε μονάχα τη δικαίωση. Και η δικαίωση δεν είναι η χτεσινή απόφαση, ούτε η χρεωκοπία. Δικαίωση είναι να πληρώσουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα εδώ... Αυτοί που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, που έκαναν τη χλιδάτη ζωή με τα χρήματα της χώρας. Η δικαίωση δεν ήρθε ακόμα και δεν ξέρω αν θα έρθει....
Αυτό που ξέρω είναι πως δεν πιστεύω πια στην ικανότητα κανενός να μας "σώσει", Κανένας από τους νυν και πρώην πολιτικούς, κανένας τους δεν έχει πια ούτε ψίχουλο από την πίστη μου πως μπορεί να πράξη κάτι καλό για αυτόν τον τόπο.
Η πίστη μου είναι μονάχα Σ' αυτόν που είναι εκεί ψηλά και στους απλούς ανθρώπους που εύχομαι να μην πάψουν στιγμή να παλεύουν, να μάχονται και να απαιτούν με όλη τους την ψυχή την δικαίωση τους...

Καληνύχτα, MariaR


Οι εικόνες της χθεσινής βραδιάς κάνουν το γύρω του κόσμου αλλά και το γύρω του μυαλού μας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του. Μακάρι σύντομα ή χώρα να φλέγεται από τη φωτιά δικαίωσης.

 

Γνωρίζοντας έναν "Μικρό Θεό"

Είναι μέρες τώρα που έχω τόσα στο μυαλό μου, όλοι μας σε μια τέτοια ανυπόφορη κατάσταση νιώθουμε μερικές φορές πως βρισκόμαστε και όλα γύρω μοιάζουν τόσο απελπιστικά μπερδεμένα και μεις τόσο ανήμποροι να πράξουμε οτιδήποτε. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ή θα νιώσεις τρομερά περήφανος σας Έλληνας πιστεύοντας πως είσαι ένας "μικρός θεός", ή μεγάλη ντροπή για τη συμπεριφορά μας σαν πολίτες αυτής χώρας...
Είχα τον τελευταίο καιρό την τύχη και ευτυχία να μπει στη ζωή μας μια οικογένεια, της οποίας μεγάλη μας χαρά η γνωριμία με το μεγάλο τους γιο, ο οποίος αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και αυτό το παιδί ήταν η αφορμή για να νιώσω και τα δυο αυτά αντιφατικά συναισθήματα που ανέφερα πιο πάνω. Ο μικρός μας αυτός φίλος είναι η ζωντανή, περήφανη, ελπιδοφόρα απόδειξη πως γύρω μας υπάρχουν "μικροί θεοί" που έχουν τη δύναμη ψυχής να παλεύουν για το σήμερα, που σκέφτονται πιο σωστά με το "άγουρο" και αθώο τους μυαλό, από πολλούς "σοφούς" μεγάλους. Ο μικρός μου φίλος είναι η περηφάνια που έψαχνα εδώ και καιρό για να νιώσω περήφανος Έλληνας, γιατί μέσα από τα μάτια του βλέπω πως στο μυαλό και στα χέρια αυτής της γενιάς που έπεται, η ψυχή αυτής της χώρας θα έχει σίγουρα τη δύναμη για να αναστηθεί.
Ο μικρός μου φίλος όμως παράλληλα είναι και ο λόγος για να νιώσω πρώτη φορά τόσο δυνατά και τόσο συνειδητοποιημένα αβάσταχτη ντροπή για την παιδεία μας σαν λαός, σαν άνθρωποι απέναντι σε ένα συνάνθρωπο μιας ειδικής ομάδας, πόσο μάλλον σε ένα παιδί, σε ένα παιδί με πρόβλημα υγείας. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε έστω και ένας από μας να κοιτάξει ένα παιδί 10χρονών μέσα στα μάτια, όταν με αφοπλιστική ειλικρίνεια θα του έλεγε πως οι άνθρωποι γύρω του με τη συμπεριφορά τους, το βλέμμα τους, την ασέβεια τους απέναντι στα αναφθαίρετα δικαιώματα του σαν πολίτης αυτής της χώρας, τον κάνουν να νιώθει ένα μηδενικό... Δεν ξέρω αν κάποιος θα μπορούσε να ακούει αυτά τα λόγια από ένα παιδί και να μην νιώσει το κορμί του να διαπερνάται από ρίγος, αυτό το ρίγος της ντροπής, της απόλυτης ασχήμιας και κατάντιας.
Μόνο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού σε μια τόσο τρυφερή ηλικία ίσως καταφέρναμε να δούμε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει σαν άνθρωποι όλοι μας και ίσως τότε αν ο καθένας κοιτούσε το δικό του καθρέφτη, ίσως τότε όταν ο ένας μετά τον άλλον αλλάζαμε τον εαυτό μας πρώτα, ίσως τότε και μόνο τότε θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την εικόνα αυτής της χώρας που κάθε μέρα δεν πληγώνει κάποιον από μας μονάχα, πληγώνει παιδιά, τα δικά μας παιδιά που βλέπουν το μέλλον τους σε αυτήν τόσο σκοτεινό εξαιτίας μας.
Η ζωή και η εικόνα αυτού του τόπου που όλοι αγαπάμε, (αλλιώς δεν θα ήμασταν ακόμα εδώ), δεν είναι μόνο λεφτά και δικαιώματα εργασίας,κτλ και κτλ..., είναι και αγάπη, έγνοια και ισότητα απέναντι στα δικαιώματα του κάθε συνανθρώπου μας. Ο Έλληνας έχασε τον εαυτό του γιατί αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν η αγάπη του για τους γύρω του, το χαμόγελο που χάριζε απλόχερα, η γενναιοδωρία του, η καθαρότητα του χαρακτήρα του. Και αυτό το 10χρονο παιδί ήταν η δική μου "όαση" μέσα σε αυτή την "έρημο" που ζούμε που με έκανε να πιστέψω πως μπορούμε αν το θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι...

Καληνύχτα, ΜariaR

Η τελευταία σελιδα...

Αγαπώ να διαβάζω βιβλία. Τα θέλω για παρέα στην παραλία, στα ταξίδια, στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ. Κάποιες φορές λέω πως θα διαβάσω μια-δυο σελίδες και χαίρομαι αφάνταστα όταν τελικά δεν τα καταφέρνω γιατί η ιστορία με συνεπαίρνει και ταξιδεύω σε άλλους κόσμους μέσα σε φανταστικές ιστορίες και γίνομαι ένα με τον ήρωα. Και αυτή η δίψα τελειώνει μόνο όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα, μέχρι την επόμενη φορά που θα ανοίξεις ένα άλλο βιβλίο. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν "κακά" βιβλία. Όλα γράφτηκαν για να πουν μια ιστορία που άλλους ο τρόπος που ξεδιπλώνεται τους αγγίζει και άλλους όχι...
Έχω έναν παράξενο και ανορθόδοξο για κάποιους τρόπο να διαλέγω τα βιβλία που διαβάζω. Κυρίως παρασύρομαι από τον τίτλο ή το εξώφυλλο και σπάνια χρησιμοποιώ σαν κριτήριο τη σπουδαιότητα του ονόματος ενός συγγραφέα. Το χειρότερο για τους περισσότερους που το αναφέρω, είναι πως διαβάζω πάντα πριν επιλέξω το βιβλίο που μου έχει κινήσει την περιέργεια, την τελευταία σελίδα της ιστορίας , το φινάλε!!! Όλοι μου λένε πως είναι σαν να έχεις δει το τέλος μιας ταινίας και μετά να κάτσεις να την δεις. Για΄μένα δεν είναι έτσι...
Διαβάζοντας το τέλος σε ένα βιβλίο το οποίο δεν έχεις καν αρχίσει συνήθως δεν έχεις καμία αίσθηση του πόση αξία έχει το φινάλε που διάβασες και μετά όταν χαθείς στην ανάγνωση της ιστορίας, όταν αρχίσεις να μαγεύεσαι και να ταξιδεύεις με τις λέξεις του, ξεχνάς την τελευταία "ανούσια" μέχρι τότε σελίδα και όταν πια φτάσεις λοιπόν στο τέλος και όλα τα "κομμάτια" έχουν ενωθεί, τότε η τελευταία σελίδα παίρνει τόση αξία που σε συναρπάζει ακόμα περισσότερο το γεγονός πως όταν την πρωτοδιάβασες δεν είχε κανένα νόημα για σένα...
Χαρακτηριστικό βιβλίο που όταν έφτασα στο τέλος του δάκρυσα, ήταν το υπέροχο βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη "Ο δρόμος του φεγγαριού". Το μυθιστόρημα αυτό στην τελευταία σελίδα έχει ένα γράμμα. Όταν ανάγνωσα πρώτη φορά μην έχοντας ιδέα για την ιστορία το προσπέρασα και απλά αγόρασα το βιβλίο. Φτάνοντας για δεύτερη φορά στην τελευταία σελίδα πλημμυρίστηκα από συναισθήματα.
Αυτή είναι η μαγεία που βρίσκω στον ανορθόδοξο τρόπο μου να "καταστρέφω" το φινάλε μιας ιστορίας και δεν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να το κάνω. Είναι ένα "παιχνίδι" του μυαλού και της καρδιάς μου απέναντι σε κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου...
Σας αφιερώνω την τελευταία σελίδα του βιβλίου αυτού λοιπόν που έκανε παράδοση για μένα τον τρόπο που επιλέγω ποιο βιβλίο θα μου κάνει συντροφιά, με την ελπίδα να σας κινήσει την περιέργεια όπως και σε μένα και να το διαβάσετε...


Καληνύχτα, MariaR

.

Νικόλα μου,

Συγχώρα με, που δεν έχω την υπομονή να περιμένω μέχρι να γυρίσεις. Όμως ήρθε το μήνυμα, που περίμενα. Μήνες παρακαλούσα τη μητέρα μου να μου στείλει ένα σημάδι. Προχθές το βράδυ, γονάτισα εκεί μπροστά στον τάφο του Αλέκου και σήκωσα το βλέμμα μου προς τα’ άστρα. “Μάνα” της είπα, “κάποτε θύμωσα πολύ μαζί σου γιατί μ’ άφησες και πήγες να βρεις τον πατέρα μου. Τώρα ξέρω, καταλαβαίνω . Κάνε μου όμως αυτή τη χάρη, αν μ’ αγαπάς ακόμα. Πες μου, έλα στον ύπνο μου απόψε και μίλα μου. Τον βρήκες;
Γιατί αλλιώς, τι νόημα έχει ο θάνατος;”
Φαίνεται πως ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και μ’ άκουσε. Ήρθε στ’ όνειρό μου. Κρατούσε τον πατέρα μου αγκαλιά και με κοιτούσαν κι οι δυο χαμογελαστοί, ευτυχισμένοι. Θα ΄θελα πολύ να σ’ αποχαιρετήσω πριν φύγω, αλλά καταλαβαίνεις, τώρα που ξέρω, δεν μπορώ να τον αφήσω άλλο να περιμένει. Να ξέρεις πως κάθε μέρα θα μιλάμε για σένα, για την καλοσύνη σου, για τη μεγαλοσύνη της καρδιάς σου, για τη χωρίς όρους αγάπη σου. Θα μιλάμε για το φίλο θησαυρό που ευτυχίσαμε να έχουμε κι οι δυο σ’ αυτόν τον κόσμο.
Αντίο Νικόλα, φίλε αγαπημένε
Χρύσα

Σκούπισε τα δάκρυα του κι έστρεψε το βλέμμα προς τον αστυνομικό, που τον κοιτούσε ερωτηματικά από την είσοδο. “Εσύ καθάρισες” του είπε, “Μπορείς να το πεις κι αυτοκτονία. Εμείς οι άλλοι, θα ‘θελα να ‘ξερα πώς θα το λέμε”.
Ύστερα βγήκε από το σπίτι και αναρωτιόνταν κατά πού να τραβήξει.

Αχ Μαράκι μου..Που είναι η faith;;;

Μοναξιά, άνθρωποι μόνοι χωρίς σχέση, αναζητούν, (ή και όχι πια έχοντας χάσει την υπομονή τους) έναν άνθρωπο να συμπορευτούν. Τόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας; Τι έχει αλλάξει και όλοι είναι μόνοι ενώ όλοι έχουν ανάγκη από κάποιον;
Έχω πολλές φίλες που συζητώ το ίδιο θέμα ανά περιόδους και αυτή η συζήτηση με κάνει να νιώθω τόση χαρά για τον εαυτό μου που έχω βρει τον άνθρωπό μου, τόση τύχη και παράλληλα τόση στεναχώρια που βλέπω τόσα καλά παιδιά να ταλαιπωρούνται και στο τέλος να απογοητεύονται. Είναι τόσο δύσκολη πια μια σχέση; Δεν μπορεί... Είναι κάτι τόσο απλό και όμως μοιάζει οι άνθρωποι να έχουν χάσει την ικανότητα να διατηρήσουν μια... Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη για τον άνθρωπο που επέλεξες για αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που φαντάστηκες... Τίποτε άλλο. Οπότε αναρωτιέμαι μήπως τελικά απλά κάνουμε λάθος επιλογές; Μήπως αντί να είμαστε με κάποιον που μας λατρεύει για αυτό που είμαστε εμείς διαλέγουμε αυτούς που ναι μεν λένε "σε θέλω", "σ' αγαπώ" όμως κολλάνε αμέσως μετά και ένα μεγάλο "ΑΛΛΑ";
Αν είσαι σε μια σχέση που δεν νιώθεις ο εαυτός σου ή που δεν αφήνεις τον άλλον να είναι ο εαυτός του τότε να σου πω κάτι φίλη μου; "ΦΥΓΕ!!!" Γιατί τελικά η κατάληξη είναι μια και την ακούω από όοοολες τις φίλες μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: Απογοήτευση.
Το μεγαλύτερο αγκάθι που οδηγεί με ραγδαίους ρυθμούς όλο και ποιο πολλούς στη μοναξιά είναι πως όλες αυτές οι αποτυχημένες σχέσεις, οι λάθος επιλογές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο να χάνουν όλοι την πίστη τους πως τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα!

Ποτέ μην αφήνεις κάτι που δεν πέτυχε στο παρελθόν να στοιχειώσει το μέλλον σου. Μάθε από τα λάθη, κάνε υπομονή και προσθεού μην χάνεις την πίστη σου, είναι η κινητήρια δύναμη για τα όνειρά σου. Ακόμα και στα πιο δύσκολα, στα πιο μαύρα σου όταν το πιστεύεις πολύ ακόμα και κει που δεν θα το περιμένεις θα συμβεί...
Κάπως έτσι συνέβη και σε μένα...και ήταν υπέροχο! Και ακόμα πιστεύω πως "τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έζησα"...


Καληνύχτα, MariaR